't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: O Godt Vader in eeuwigheydt, &c.
DEn Vader heeft den Sone lief,
En al die hem aenkleven
Die heeft hy t'saem tot sijn gerief
In sijne handt gegeven,
Den Sone weyt sijn Schaepkens soet,
Hy gaet voor haer als Herder goet,
En brenghts' in 't eeuwigh leven.
Gheen lijden groot is hem te swaer,
Om zijn schaepkens te weyden,
Sy zijn in hem en hy in haer,
Niemant en machse scheyden,
De liefde soet is haer banier,
Dit onverwinnelicke vyer,
Is de eenigheydt van beyden.
| |
[pagina 86]
| |
Die dese liefd' in hem ontfanght,
Ghevoelt een diepe wonde,
Een smerte die het hert bevanght,
En drucket gantsch te gronde,
En hier van is de Medecijn,
Alleen Godts lieffelijck aenschijn,
Den kus van sijnen monde.
Maer buyten dit en isser niet,
Dat de ziel kan vermaken.
En geen vertroostingh haer gheschiet,
Door menschelijcke saken,
Hoe schoon gevleyt, hoe wijs beleyt,
't Is al vergeefschen arrebeydt,
Kan sy Godts liefd' niet smaken.
Maer een druppel genoten van
Die levende fonteyne,
't Gewonde hert ghenesen kan,
Want hier uyt vloeyt alleyne,
De volheydt die de ziele voedt,
En maeckt dat bitter water soet,
Al door de liefde reyne.
Ghelijck den Vader heeft bemint
Den Soon van hem geboren,
Alsoo is oock den Soon gesint
Tot sijn Bruyt uytverkoren,
Te geven haer sijn heerlijckheydt,
Die hem den Vader heeft bereydt,
Van eeuwigheydt te voren.
Te vooren eer des wereldts gront
Geleyt was van beginne,
Den Soon in 's Vaders liefde stont,
Want eeuwigh is Godts minne,
Door geen toeval wordt sy bevleckt,
De ziele die sy tot haer treckt,
Wordt oock van desen sinne.
| |
[pagina 87]
| |
In dese eenheydt sy verdwijnt,
En rust aldaer verborghen
Al ist dat sy uytsinnigh schijnt,
Daer is niet min te sorghen,
Gelijck de Son aen s' Hemels throon
Haer schijnsel altijdt even schoon,
Vernieut sy alle morghen.
Rust, vreed' en vreught dat is haer deel,
En een vrolijck ghenoeghen,
Want door de liefd' kan sy gheheel,
Tot alle dingh haer voeghen,
Maer die van herten blijft versteent,
En in de liefde niet vereent,
Die heeft altijdt een wroeghen.
|
|