't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: O domme Ieught, &c.
DIe soete vreught die uyt een ziele vloeyt,
Wiens reyn ghemoet met Godt in liefde bloeyt
Die soete vreughd', recht in den Heer gegront,
Die is, die is, die is geduerigh nu en t' aller stont.
Wanneer verdriet van buyten 't hert beklemt,
| |
[pagina 81]
| |
't En wort so niet van dese vreught vervremt,
Of 't kan altijdt in hoope zijn verblijdt,
En 't siet, en 't siet, en 't siet op 't eyndt dat alle dingh verslijt.
Die soete vreugd, die Godt uyt liefde geeft,
Als hy den mensch getrou bevonden heeft
Die soete vreught, die blijschap in den Geest,
En sal, en sal, en sal niet wijcken in lijdens tempeest.
Die soete vreught, en 't Goddelick vermaeck,
Die vrolickheyt en die hemelsche smaeck
Die in een ziel gantsch afgescheyden rust
Die gaet, die gaet, die gaet te boven alle aertsche lust.
Geen lust soo groot, haer hiet te voren staet,
Waer door sy haer listigh bekoren laet,
't Lieflijck geniet van Godts heyligh aenschijn,
Daer by, daer by, daer by soo acht sy alle vreughde pijn.
Die soete vreught, die den mensche bevint,
Wanneer hy Godt en sijnen naesten mint
Die is so soet, wanneer sy wort bekent
Terstont, terstont, terstont hy al sijn krachten daer toe went.
Want door de liefd' hy alle dingh omvanght
't Zy wat gebreck dat dees of die aenhanght,
Reyn liefde drijft zijn herte tot ootmoet
Hy denckt, hy denckt, hy denckt het wert noch al in 't eynde goet.
Die soete vreughd, die 's menschen hert ontsteeckt,
| |
[pagina 82]
| |
Als hy met Godt in den gebede spreeckt,
En dat hy aen zijn lieve vrienden denckt
Wt liefd', uyt liefd', uyt liefd' hy sijnes herten tranen schenckt.
Want door 't secreet des Gheest dat by hem is
En den Magneet des herten tuyght gewis,
Die eenigheydt en den gelijcken graet,
Daer in, daer in, daer in hy met zijn lieve vrienden staet.
Al weet hy niet wat dingh hy bidden sal,
Den Geest nochtans met suchten dringt door al,
En door 't gheloof treckt hy de krachten soet,
Van hem, van hem, van hem die soo gewilligh hulpe doet.
Die soete vreughd, die de Ziele bestraelt,
Wanneer de Heer in 't midden lieflijck daelt,
By twee oft drie vergadert in sijn naem
Die vreught, die vreughd, die vreughd verbind de reyne herten t' saem.
Niet sy, maer hy wiens liefde stadigh brandt,
Haer hert vervult met sijn genade, want
Sijn gaven soet deylt hy soo vriendlijck uyt,
Soo haest, so haest, so haest als yemant hem syn hert ontsluyt.
Die soete vreughd die in noyt hert en lagh,
Noyt oor en hoord', en noyt geen oogh en sagh,
Die vreught die Godt den sijnen heeft bereyt,
Die wensch, die wensch, die wensch ick u al inder eeuwigheyt.
|
|