't Geestelijck kruydt-hofken

Het ses-en-twintighste Liedt,
Tracteert vanden Goddelijcken vrede, ende hoe dat ghetrouwe Herders daer na behoren te trachten , ende oock wat onheyl door de oneenigheyden gekomen zijn, eyndelijck dienende tot vrede-presentatien, alreets uytghegheven, ende die noch souden moghen volghen.

Op de wyse: Denckt dat wy moeten sterven al. Ofte: Te May als alle Vogelen singen, &c.

HAeckt na den vreed' by alle man,
En na de heylighmakingh dan,
Want sonder dese deughden,

[p. 72]

 

Niemandt den Heere sien en kan

 

In heerlijcker vreughden.

 

 

 

Ist mogelijck en in u macht,

 

Hebt vrede, liefde, en eendracht,

 

Altijdt met alle menschen,

 

Van uwer zijden daer na tracht

 

Met hopen, bidden, wenschen.

 

 

 

Den vrede dat is den eersten groet,

 

Die Christus sijne Iongers doet,

 

Nae sijn heerlijck verrijsen,

 

Die Boden zijn lieflijck en soet,

 

Die ons den vrede prijsen.

 

 

 

Den vrede dat is soo goeden pant,

 

Sy gaet te boven alle verstant,

 

Saligh sullen sy wesen,

 

Die door desen heylsame bandt,

 

't Gekroockte riedt genesen.

 

 

 

Wil yemant met u voeren twist,

 

V dierbaer tijdt niet en verqist,

 

Met sulcken mensch te kijven,

 

By Godts volck geen manier en ist,

 

Sy moeten vreedsaem blijven.

 

 

 

Maer vraegt u yemant, weest bereyt

 

t' Antwoorden met sachtmoedigheydt,

 

En wel bedachte sinnen,

 

Vliet van eygen gerechtigheydt,

 

Laet waerheydt altijdt winnen.

 

 

 

Wat isser menigh leet geschiedt,

 

Wat isser menigh groot verdriet,

 

Door 't hebbe-recht gekomen?

 

Alsmen het stuck wel oversiet,

 

't Schaemt hem by alle vromen.

 

 

 

Elck heeft sijn goet-dunckent verstant

 

Als een noodt-sake in geplant,

 

Het volck van sijn humeuren,

[p. 73]

 

En maeckten op haer eygen handt

 

So veel bedroefde scheuren.

 

 

 

Sy hebben menigh hert bedroeft,

 

En haer opiny in-gegroeft,

 

Daer minst is aen gelegen,

 

En 't gene datter meest behoeft,

 

Hebben sy minst gewegen.

 

 

 

Dat 's vrede liefd' en eenigheydt,

 

Oprechte waer' ootmoedigheyt,

 

Af-stervinge van sonden,

 

Op dat de ziel in Heyligheydt

 

Onstraffelijck zy bevonden.

 

 

 

Door dese oorsaeck is 't gebeurt

 

Dat men soo weynigh menschen speurt

 

Die Godes liefde smaken,

 

Den tijdt die wert vertuereleurt,

 

In onnoodige saecken.

 

 

 

Alleen niet in twistigh confuys,

 

Maer oock in 't algemeen gedruys

 

Sy met de Wereldt wennen,

 

Sy soecken weeld' en vliedent kruys,

 

Godts vreed' sy niet en kennen.

 

 

 

Want soo de herders voren gaen,

 

De schaepkens geerne volgen aen,

 

Willen de Herders schueren,

 

D'een gaet wel mee, d' ander blijft staen

 

Met suchten en met trueren.

 

 

 

't En zijn geen goede Herders trou,

 

Die weynigh achten op den rou

 

Van haer onnoosel Schapen,

 

Waren de Herders vredigh, 't sou

 

Niet langh dus blijven slapen.

 

 

 

Eylaes, de Schaepkens Christi fijn,

 

Sy trecken altijdt eenen lijn,

 

Oft schoon de Herders kijven,

[p. 74]

 

Sy konnen niet gescheyden zijn,

 

Haer hert moet eenigh blijven.

 

 

 

Geen herder vreemt haer dit belet,

 

Haer liefde hebben sy gheset

 

Op haer Herder verheven,

 

Die sijn heyl'ghe vreedsame wet

 

Heeft in haer hert gheschreven.

 

 

 

Want alle die met Godt zijn een

 

Zijn met malkander oock gemeen,

 

Sy weten van gheen deelen,

 

Al komter al een vonckje kleen,

 

Godts liefde kanse heelen.

 

 

 

Oorlof ghy Herders die vreedsaem

 

V schaepkens weydt in Christi naem,

 

Iaeght altijdt nae den vrede,

 

Soo zijt ghy Gode aenghenaem,

 

En alle menschen mede.