't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Swinters, Somers even groen, &c.
DAer is geen soeter vreught op desen aerden,
Als vreugt en blijdschap in Godts Geest,
Al 's vleysches vreught die is van geender waerden,
Gelijck men in Schrifture leest,
Wie d' een vreught heeft, die moet de ander derven,
Sy konnen niet te samen zijn,
Want d' eene vreught sal eeuwig vreugt verwerven,
En d' ander vreught de Helsche pijn.
De vreught des Geest en kondt ghy niet bekomen,
Ghy hebt van d' aerdtsche vreught versaeckt,
En Godes Geest en wil in u niet wonen
't En zy ghy d'ander haet en laeckt,
| |
[pagina 62]
| |
Dus wilt dan dese vreught gheheel versmoren,
Met temmen, dwingen, kruys en doot,
Soo sal u Godt door desen Gheest verhooren,
En voeren u uyt alle noodt.
De mens die meynt hy sal sijn vreugt vermeeren,
Door rijckdom pracht, en overvloedt,
Met sijns gelijck den overvloet verteeren
Dit dunckt hem 't aldersoetste soet,
Daerom soo tracht hy nae de aerdtsche goeden,
En jaeght daer na met al sijn kracht:
Hy meynt dit sal hem in sijn vreughde voeden,
Daerom so draeght hy dracht op dracht.
Verstant, memori, kracht, en al sijn sinnen,
Dat Godt uyt liefd' hem heeft gejont,
Om dat hy hem en 't goede sou beminnen
Dat leyt hy aen sijn buyck en mondt.
Dit is sijn God, sijn Hemel en sijn leven
Die grondt die heeft hy vast geleyt,
Soo moet hy hem tot desen dienst begeven,
Want hy heeft God sijn dienst ontseyt.
Sijn buyck-Godt moet hy nu gestadigh vreesen,
En dienen hem na sijnen wil,
Hy moet hem oock in als ghehoorsaem wesen,
Oft met dien Godt krijght hy geschil,
En desen Godt en laet hem niet met vreden,
| |
[pagina 63]
| |
Hy plaegt hem nacht en dagh so swaer,
Want hy besit hem al sijn hert en leden,
Niet anders oft den Sathan waer.
Hy plaeght hem staegh met d' alderswaerste sorgen,
En vreest verlies van sijns vleyschs lust
Altijdt beanghst voor huyden of voor morgen,
Leeft hy geduerigh in onrust:
Hy loopt, hy draeft, hy buckt hem neer om rapen,
Om sijnen Godt die 't soo gebiedt,
Hy koopt, hy slaeft, met schrobben en met schrapen,
Ist vreugt? 't is wel een groot verdriet.
Hy schrijft, hy wrijft, hy moet sijn tijd besteden,
Tot liefde van sijn lieven Godt,
Hy stijft, en drijft, door Landen en door Steden,
Die soo niet doet, die noemt hy sot,
Hy mach niet rusten, noch hy mach niet poosen,
Door 't soecken van sijn eygen baet,
Hy wordt rontsom ghedreven door dees boosen,
Als 't Paert dat in de moolen gaet.
Sijn goed dat moet hy soecken te vergaren,
Met rechten, plechten voor de banck,
Door kijven, vechten, wil hy 't dan bewaren,
En dit duert al sijn leven lanck,
Wanneer sal hy nu eens sijn vreughd genieten?
| |
[pagina 64]
| |
Sijn Godt en latet hem niet toe,
En sijnen tijt die laet hy hem ontschieten
Och waer hy eens dees vreughde moe.
Als hy dan eens sijn vreughde wil gaen pleghen,
Daer komt dan veeltijts tegenheydt:
d' Een vriendt oft d' ander is hem daer in teghen,
Dit baert dan een verlegentheydt,
Dan heeft hy eenen brief oft meer onfanghen,
Oft quaet gerucht komt hem ontrent,
Daer hy op heeft gewacht met groot verlangen,
Dat is oft hier, oft daer geschent.
Hier sinckt zijn hoop en vreught ter aerden neder,
En synen Godt begeeft hem hier,
Hy sinckt van droefheyt neer, als quaet onweder,
In plaets van vreugt maeckt hy getier
Niemandt kan by hem duren door sijn klaghen,
Siet dese vreught eens deur en deur,
Siet eens hoe dat hem hier sijn goden plagen,
In plaets van vreught komt treur daer veur.
Maer alst nu gaet nae al sijn hert en wenschen,
Dat hy sijn vreught voltooyen mach,
Met eten, drincken, na dees aerdtsche menschen
En d' ydelheydt duert nacht en dagh,
Sijn creatuer dat krenckt hy dan sijn krachten,
| |
[pagina 65]
| |
Dat hy daer deur de vreught ontbeert,
Hy moet dan soecken die hem valt onsachten,
Dus werdt sijn vreught in smert verkeert.
Voorwaer het is wel droevigh te beklagen,
Als men op 's werelts vreughde let,
De Sathan heeft wel hondert duysent lagen,
Hier in des werelts vreught geset,
't Getal en kan geen mensch op aerden noemen,
Die door dees vreught al zijn belet,
En dese vreught die gaet haer al verdoemen,
Soo wy gelooven Godes wet.
O mensch, hoe gierigh wordt ghy doch bevonden,
Om d' ydel vreught van deser tijd,
En werdt so van u waen-godt vast gebonden,
Dat ghy altijd in onrust zijt:
Versaeckt dees vreught, en wilt doch eens opwaken
In vreught die eeuwigh duren sal,
Dees vreught is soet, en sal u soo vermaken,
Al d' ander sal u zijn als gal.
Een Christen heeft een al te soeten vreugde
Als hy is treurigh om sijn vreught,
Die hy wel eer gehad heeft in d' ondeughde,
Want dit 's voor God een ware deught,
Veel tranen moet hy voor dees vreugde boeten,
| |
[pagina 66]
| |
In tranen soeckt hy vreughden-spijs,
In tranen soeckt hy nu al sijn versoeten,
Dus soeckt hy vreught op dese wijs.
Door desen dou soo wassen nu Godts zaden,
In hem gezaeyt door 't eeuwigh woort,
Hier zijn de vruchten weer met dou geladen,
En druypen soo al voort en voort,
De traen-fonteyntjes hier van vreughde vloeyen,
Nu hy de ware vreught bekent,
Dus doet hem Godt uyt liefde jeughdigh groeyen,
Hier en hier naer, dat heeft gheen endt.
Ghy Princen wilt u droeve vreughde staken,
En blijft niet meer soo dom en blindt,
Maer wilt door rou na ware vreughde haken,
Denckt d' aerdtsche vreught en is maer windt,
Wat sal doch d' aerdtsche vreughde konnen baten,
Die doch voorwaer geen vreught en is?
Geen vreught, als vreughde na te willen laten,
Om Godt die 't al in allen is.
|
|