Forum der Letteren. Jaargang 1972

[p. 33]

japan

Transcriptie. De meest gebruikte transcriptie van het Japans is de Hepburn- romanisatie. De medeklinkers hebben in deze transcriptie de klankwaarde die zij hebben in het Engels, de klinkers worden uitgesproken ak in het Italiaans. De officieel door het Japanse Ministerie van Onderwijs goedgekeurde transcriptie wijkt hiervan slechts op een klein aantal punten af, Het belangrijkste verschil is wel de schrijfwijze van de lange klinkers. Deze worden in de Hepburn-romanisatie aangegeven door een streepje boven de betreffende klinker (soms door een accent circonflexe), maar in de officiële Japanse transcriptie door de klinker te verdubbelen. De lange e wordt in beide systemen geschreven als ei. In oudere werken wordt de lange klinker soms

[p. 34]

aangeduid door achter de klinker een h te schrijven. Nō, Nô, noh en noo zijn dus slechts verschillende schrijfwijzen van hetzelfde woord.

Bij de uitspraak van de Japanse woorden moet men letten op de volgende punten. De lange en korte klinkers onderscheiden zich door hun duur: de lange klinker wordt tweemaal zo lang aangehouden als zijn korte variant. De dubbele medeklinker spreekt men uit door de mond reeds vóór de uitspraak van de betreffende medeklinker te vormen, maar een fractie van een seconde te wachten met de voltooiing van de uitspraak. Alle lettergrepen krijgen ongeveer dezelfde nadruk, alleen worden tussen twee stemloze medeklinkers de i en de u zeer licht uitgesproken. De h voor een i wordt zeer licht uitgesproken, ongeveer als de slotmedeklinker in het Duitse ich.

Bij Japanse namen staat de familienaam voorop, daarna komt de persoonsnaam. (Red.)