Der fielen, rabauwen, oft der schalcken vocabulaer

Vanden Loseneeren.

DAt iij. capittel is vanden Loseneeren. Dese zijn bedeleers, die segghen, dat sy vj. oft vij. iaer geuangen gelegen hebben. Ende dragen die ketenen by haer daer in sy geuan-

[fol. A7r]

gen gelegen hebben in Torckije, oft bi die heydenen, oft in Barbarien, dat is inden Sonnenbosch, om Christus ghelooue wille. Item oft op dat Meer in een Galeye, oft in een ander groot schip, daer si met groote ketenen gheboeyt gelegen hebben, ghelijc si seggen. Maer si liegen, want si de zee dicwils noyt gesien en hebben. Item oft sonder verdienste, oft om onschult in eenen thoren. Ende si hebben daer af beseghelde brieuen wt vreemde landen van vorsten ende van heeren, ende van sommige vermaerde steden, dat dat alsoo is alst versiert ende geuerwet is. Want men vindet ghesellen in die wandelschap die alle seghelen conterfeyten connen ghelijckmense hebben wille. Ende sy spreken, si hebben haer geloeft tot onser vrouwen van Eensedel in des dallinghers bosch, oft tot den heyligen bloede, oft tot eenen anderen heyligen in des scockersbosch, ende daer na als si in die landen zijn, met een pont was, met eenen silueren penninc, met een misse gewijt. Ende seggen dat sy geholpen ende verlost worden, doen si dat geloefden, ende dat die ketenen doen op ghingen ende gebroken worden, ende dat si alsoo ongequetst van daer gecomen zijn. Item sommige van dese dragen aen haer een pansier.

¶ Nota die ketenen hebben si ghestolen met behendicheyt voor sinte Lenaert. Conclusio. Dese bedeleeren en sult ghy niet gheuen, want si gaen alle met boeuerijen omme, ende onder duysent en seyt niet een waer.