Excelsior. Jaargang 1 (1913-1914)

Excelsior. Jaargang 1

(1913-1914)– [tijdschrift] Excelsior (1913-1914)– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende


† In Memoriam. Reeds hebben de doodsklokken geluid over den E.H.P. Verschraegen, onderpastoor te Beveren-Waas, wiens eersteling ‘Lentezangen’ in ons December-nummer zoo gunstig werd beoordeeld. Hij was een vlaming van klinkklaar allooi, hij had een zonnig-gul karakter en een gouden hart, maar vooral was hij een heilig priester die blaakte van liefde tot zijn volk. Hij heeft het zelf zoo treffend in zijnen dichtbundel gezongen, enkele maanden voor de dood hem op 37-jarigen ouderdom kwam wegrukken: Mijn leven moet een zegen zijn Een zegen voor het volk ....... Mijn hart en ziel en krachten al Zijn 't Christen volk verpand; En 'k hope dat ik werken zal Zoolang ik leef: voor Vlaanderland. Die simpele versjes schilderen krachtig zijne korte doch zoo prachtig vervulde loopbaan af. Hij is gestorven, slachtoffer van zijn naastenliefde en zijn gloeienden priesterijver. Mochte zijne schoone ziel in vrede rusten! N.D.R.
Tot nagedachtenis van den goeden en diepbetreurden Vriend E.H.P. Verschraegen. Ubi est mors victoria tua? U heeft zij niet verrast de bleeke Dood, die nijdig De schoonste levensbloemen maait langs hare baan: Ge zijt met vrede-tred haar tegemoet gegaan Zooals we schrijden naar zon-gouden avonddreven. En toch, uw dag was als gesponnen draad van leed, Uw nacht vol wakende angsten toen ge met haar streedt Die somber hield de wacht bij uwe ziekte-sponde, En luisterde zoo scherp, op 't kloppen van uw hart Met schrikbre tanden-grijns.
[pagina 53]
Doch, in dien nacht vol smart Was steeds uw schoone ziel, als leliekelk ter zonne, Gewend naar Hem, die boven al uw lijden hing, Zijne armen uitgestrekt, in liefde en zegening. .......... Zoo werd uw sterke ziel vroeg rijp door God bevonden, En evenals het goud, gelouterd in het vuur, Ging zij in 't lijden schooner worden uur aan uur, En stond in pracht te bloeien midden al 't verwelken Van 't lichaam dat slechts luttlen levensadem had En kwijnde, dor en bleek, als herstgevallen blad. Zoo kwaamt ge telkens dan, met lach-geplooide lippe De Dood uittartend, uwe krankheid uitgetreên En gingt van het zoo blij door uwe dagen heen, En plengde rondom u, gelijk een milde bronne, De goedheid van uw hart in weldoen zonder maat. En evenals de zonne die nooit rusten gaat, Maar alles op het veld komt koestren en verwarmen En brengt alom de gouden weldaad van haar licht, Naar hooger wet, die gansch haar hemelbane richt: Zoo waart ge blakend in uw grooten priesterijver Van Liefde, die u dreef tot rustelooze daad. Gij riept den lach der hoop op lijdend-droef gelaat. Gij waart een zonnestraal op zorg-gerimpelde hoofden, Gij bracht den avondvrede in drift-doorstormd gemoed, Voor al die nood had waart ge lijk een moeder goed. En midden al den last die knakte uw zieke leden Welde helder uit uw hart, uw eerste dichterslied, Zoo blije vogel kweelt in lente-blauw verschiet. Eilaas, de lente zoudt ge niet meer zien ontluiken, En strooien over 't veld haar blanke bloesem-vracht, Noch hooren in den goud-gesternden Meie-nacht Den melodijen-val van verre nachtegalen, Noch wandlen in den geur van 't zomersch korenland Als diepen hemel welft in zilvren sterren-brand. .......... En toch geen schaduw kwam over uw voorhoofd wolken Geen angstgevoel beroerde uw klaar-berustigd hart, Ik zag in uwen blik geen traan-geworden smart, Toen gij de laatste maal gestrekt laagt op uw sponde. En voeldet om uw borst de kille greep der Dood. Ik weet: het was dat d'hemel in zijn vreugden-schoot U op kwam nemen als een zegevierend heilige, Het was omdat uw ziel zoo smachtte naar 't genot Van eeuwig te bezitten uw aanbeden God. .......... En honderden die stonden weenend om uw tombe...
[pagina 54]
.......... En telkenmale nu, als vredige avondster In wazig-blauwe lucht gaat pinkelen van ver, Dààr hooge,waar uw ziel in 't englen-koor moet juichen, Waan ik uw oog te zien, dat goedig lacht op ons Die achterbleven in dit aardsch rumoer-gegons. O broeder, ja, zie neer op onze priesterscharen, En bid den Heer opdat ook van Apostelgloed Ons ziele zou doorvlamd zijn in den strijd voor 't goed, Opdat wij waardig in uw voetspoor mochten treden, En héél ons zelven offren voor het heil der Kerk, En eens dan, als de Heer ons roept te midden 't werk. Het hoofd ter eeuwge rust in vrede nederleggen! A.C.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

over E.H.P. Verschraegen