Excelsior. Jaargang 1

[p. 31]

Boekbespreking.

‘Verzekens’ van Jef Crick.

- Verschenen in Januari 1911. - Enkele exemplaren, aan 0,50 fr. zijn nog te verkrijger, bij den schrijver: Keizerlijke Plaats, 6, Aalst.

De volgende beoordeelingen, welke wij op de eerste bladzijde van het boekje aantroffen, zullen het best de waarde er van in haar waar daglicht stellen.

‘Aanvaard mijn besten dank voor de vriendelijke toezending van uw “Verzekens.” Ik heb ze met veel belangstelling gelezen, en werd dikwijls bekoord door hun frischheid... Al werkende zal de rythmus dan wel vanzelf voller worden en rijker aan afwisselend leven. Niets dwingen! Alleen laten groeien, met de gestadige zorg om dien groei zuiver te houden.’

Hoogleeraar Aug. VERMEYLEN.

‘... Eindelijk heb ik nu ook tijd gevonden om het te lezen. 't Heeft me een genoeglijk uurtje verschaft, én om de blije verrassing dat er in Aalst ook Dichtkunst bloeit én omdat het echte Dichtkunst biedt. Ik zie wel, ge zijt bij goeie meesters ter school gegaan, bij Gezelle o.a. en hebt daar een schat van woorden en wendingen geleerd dien ge thans handig en vaardig hanteert. Ge hebt het instrument, dat is al heel veel, en schoon niet altijd, toch nu en dan speelt ge ook al uw eigen lied....

Maar, in stee van aan 't filosofeeren te slaan, laat ik u liever van harte gelukwenschen met uw frisschen blozenden eersteling.

Geef hem nog veel broers, en laat die zoo levenslustig en levenskrachtig in de wereld kijken als deze eerste.’

Hoogleeraar Jozef DE COCK.

‘Met genegenheid heb ik uwe “Verzekens” doorgelezen. 'k Zou zeker denken dat er een echte dichter in je zit. Je hebt oorspronkelijkheid, je hebt 'n klare uitdrukking en soms het allerjuiste woord... 'k Wens u proficiat met uwe “Verzekens.” Veel werklust en blijheid om schoonheid wens ik u toe.’

H. LINNEBANK, Kruisheer.

‘Deze algemeene indruk is gunstig. Er zijn wel zwakke plaatsen en versjes, maar het geheel belooft... Er zit een blijde zonnige kunst in uw versjes, ontwikkelt haar in diepte en kracht. Geen zwarte treurnis aankweeken, hoor.’

Al. WALGRAVE.

‘Om uw boekje dank ik u. Het beviel me door zijn frischheid, zijn oprechtheid, zijn nederigheid, zijn vrij zijn van “troebel water en venijn”...’

Lod. DOSFEL.

‘... Ze zijn eenvoudig lief. Als deze jonge dichter gewetensvol zijn hart blijft beluisteren zal hij vast nog beters leveren.’

Dr. Leo VAN PUYVELDE.

‘..De inspiratie is niet van de hoogste, en dat is ook niet vereischt, maar ge weet te zeggen en zóó te zeggen dat de lezer ziet en meegeniet 't schoone dat in

[p. 32]

't bereik van uw huidig waarnemingsvermogen en huidige gemoedsontvankelijkheid ligt, en dat is toch wel, meen ik, kunstenaar zijn.

Als kloosterling mag ik hier nog bijvoegen hoe verkwikkend me aandeed de morgenluchtsche frisch- en reinheid van héél uw boekje. Ik wensch u dat ge nog dikwijls zoudt kennen het veredelend genot iets schoons te hebben voortgebracht.’

P. Hilarion THANS, O.F.M.

Waar zulke gezaghebbende mannen een zoo gunstig oordeel uitbrachten over een boekje als dit, komen we natuurlijk tot deze gevolgtrekking: dat het kome in de handen van al dezen die een uurtje van reine pret doormaken willen!

K.H.

‘Lentezangen’ door P. Verschaegen, pr.

- Ch. Strybol-Van Hoeylandt, Beveren. - Het stond bepaald en vast dat ik de verzen van den Eerw. Heer Verschraegen lezen zou.

Ik ken immers den dichter, van zoo nabij nu juist niet, maar toch genoeg om te weten dat er uit dat priesterhart blijheid moest opwellen.

Ik moest dan ook in 't geniep lachen bij de eerste woorden van de inleiding: ‘Deze gedichten zijn de zangen van mijn jeugdig harte. Mijn vlaamsch gemoed kent geen “melancholie”.’

Dat mag de dichter drukken in der waarheid; al ware er beter een kleine inkorting bij; ‘melancholie van beroep’ of gaarne gezochte melancholie.

Want niemand zal me wijs maken dat een gevoelig priesterhart, als het zijne, niet lijden zal en droefgeestig zijn bij het verbrijzelen zijner idealen, in de dorre werkelijkheid van 's menschen ikzucht.

Maar nu, daar staat zijn gewaarwording boven, niet buiten; hij mint in alles God; de gelukkige; in zijn hart ‘waar het nog immer Mei is’.

De dichter; Ja, de E.H. Verschraegen is dichter en de eerste dichtersgave heeft hij zeker: een hooger gevoeligheid. En zijn gewaarwording kan hij vertolken, alhoewel zijn opmerkingsgeest dient gescherpt en zijn woordenschat verrijkt.

In zijn eerste stukjes voelt men te veel nog het rijm; het zeggens-gemak is er nog niet gansch. Hier en daar slaat u een geur tegen uit ander beemden, een herinnering slechts. Maar schoon is er in: Bamis'weer, Oogstlied, De Christus:

In 't lommer van de lindenrei
Daar hangt Ge, bleeke Christibeeld;
De vogel zingt en 't windje speelt

Blij rondom U;

Ik weene nu:

Want als ik zie uw liefdesmert
Dan buigt mijn knie en breekt mijn hert.

Als de onuitgekochte kritiek hem nu niet ontmoedigen zal; als nu maar beslommerheden of vitterij, vanwaar zij komen mochten hem niet stemloos maken, dan krijgen wij binnen kort nog beters. Ik verlanger vurig naar.

Jef Gasselman.