Excelsior. Jaargang 1

Schoonheidsvisioenen.

Aan Lodewijk de Vocht.

'k Glijd langzaam roeiend in de malsche en vette voren
Van 't koele vijvermeer, waarin de paarsche schijnen
Der avondwolken weemlen en al de schaûwen rillen
Van 't goud omschemerd groen. De loome riemen plonsen
En 't blij gezoen der omgespatte waterbellen
Zingt in het schuimend zog van 't zacht geschommeld schuitje.
De wondre schoonheid van dees zoet gekleurden avond
Stil drijvend onder mij in brooze spiegeling,
Dringt in mijn ziel den diepen zaligenden vrede
Waarin de boomen, ritselloos, heimzinnig leven
Op 't donkerroode gloeien van de verre luchten.
Ik voel zoo licht mijn last op 't lachend rimpelend water
Waarin het beeld verdeint van eenen halven hemel
Die eindloos openvouwt, zoo ver mijn oogen staren
En droomen in de streeling van dien kleurentoover.
Mijn ziel! hier kunt ge een poos den band verbroken wanen
Van 't lichaam dat u boeit, en wijd de wieken reppen
Deze ijle ruimten door waarin de schemerklaarten
Nu sterven gaan der traag gezonken zomerzonne

[p. 30]

 

Waaruit allengs de maan weemoedig wordt geboren.

 

Weemoedig staart de bleeke droomster van de nachten

 

Naar 't vliedend licht der zon, haar eeuwige beminde,

 

Die even 't schoon gelaat bij morgend en bij avond

 

Ter kimme bloeien laat in gouden brand van wolken

 

Vóór 't smachten van haar blik door zilvren tranensluier

 

Bewaasd. Terwijl zij rijst in reuzige eenzaamheid,

 

Stroomt over 't land een wee zoo grootsch en machtig schrijnend,

 

Dat al de boomen, 't zwijgen brekend, rillend mischen,

 

En dragend in hun kruinen wonderbare klachten,

 

Hun blaren al verwaaien op de bleeke blauwten

 

Der verwenlooze lucht, en in den duistren spiegel

 

Van 't diep geschaduwd water. Duizend droppels trillen

 

Van 't rusteloos getraan der witte maneschingen.

 

De wereld baadt in wee, en 'k drink met dorstig herte

 

Die bron van echt en diep en loutrend zieleleven.

 

 

 

Jef CRICK.

(Overdruk uit ‘Dietsche Warande en Belfort’, n^r VII, 1912).