Excelsior. Jaargang 1

Van gelukkige kleinen.

(Sinte-Maarten vertelsel).

Jantje, Mieken en Wardje zaten er met hun warm-verdrongen lijfjes den dorpel vol hunner kleine woning, waarin slechts een venstertje met zijn kleine ruiten loech in den verren goudglans van slapengaande zon.

't Was de vooravond van den grooten dag, waarvan ze reeds eene maand op voorhand hadden gepraat, en mekaar met gretige vingers de koeken-pracht gewezen die ze zitten wisten achter de ramen der bakkers. Bij bakkertje Sus op den hoek, waren ze zoo vaak met hun oogen de lekkernijen gaan stelen, dat heel de uitstalling met zijn ruiters van koekendeeg en chocolade-beesten, vastzat in hun nuchtere verbeelding. Zoo hadden ze maar even den naam van een beest te noemen, om het werkelijk onder den blik te hebben in felle bekoring, waarbij de snoeplust hun het water deed op de tong komen.

En zoo zaten ze daar weer te kouten in zacht gefluister. Hun kinderzieltjes, levend in droomlanden, mieken dezen avond wonderplechtig, vol geheimzinnige tale en vreemde dingen, die hun adem hielden.

Zelfs de naburige smisse waar de hamers onvermoeibaar op het aanbeeld bonsden, een regen van vonken ketsend uit de gloeiende hoefijzers, spookte thans heel mysterieus in den wijden daver der roode vlammen, bruisend opslaande en uitkronkelend onder het windgezoef van den donkeren blaasbalg.

- Hoort, zei Mieken, die de oudste was, daar wordt het paard van Sinte-Maarten beslagen.

- Met gouden nagels, niet waar? vroeg Jantje.

- Ja, en ook zijn knechten komen daar met hunne peerden. Moeder heeft het mij gezegd. Sinte Maarten heeft veel knechten die de manden dragen waarin de koeken liggen.

[p. 12]

- O, ik wilde insgelijks zijn knecht zijn, riep Wardje. Hij dacht aan het raam van bakkertje Sus en droomde dat hij met een armgreep al de ruiters van koekendeeg in zijn mand schaarde.

- Zwijg Wardje, duwde het meisje angstig aan; alleen de engelen mogen met Sinte Maarten te peerd rijden en zijne manden voeren. Als wij wel bidden, zullen zij ook bij ons komen.

- Hoe kunnen zij van zoover komen, Mieken? gewaagde Wardje, en hij doelde in kinderlijken ernst op de eerste star die in de blauwende eenzaamheid der hemelen goudlonkte naar de zilveren hoornschijf der klimmende maan.

Ja, dat wist Mieken ook niet. Het geheim was een pret te meer voor hun zieltje.

Zij zwegen een poos en klepperden met de kloefjes tegen den harden kassei om hun versteven teentjes te verwarmen. Hun wangjes bloosden daarbij van den zeefrisschen herfstwind. In de smis, ging aldoor het kloppe-klop van den hamer om het paard van Sinte Maarten te beslaan.

- Zingen we eens het liedje dat ‘ma soeur’ ons aanleerde? stelde Mieken voor, terwijl ze haar voetjes dansen liet en heur broerken met den elleboog aanstiet.

- Ik kan het nog, juichte Jantje.

- Ik ook, riep Wardje in koor.

Zij zongen met gedempte stemmekens, onbewust de woorden aanpassend bij het deuntje dat hun in het geheugen speelde:

‘Saint Martin, mon bon ami
descendez du paradis,
vite, vite, vite,
apportez de suite
du bonbon
et du macaron...’

Het meisken, de armpjes gekruist in haar warmen schoot, bewoog in mate heur rank bovenlijfje op en neer, en de dansende lokjes op hare schoudertjes deden mede in het spel. Jantje, een vinger in zijn kloefje en de oogen strak gevestigd in den vriesklaren hemel, zong, onbeweegbaar als een beeld in extase, zijn zusterken na. En Wardje die alleen wist dat er in het liedje veel lekkers gevraagd werd, zag de koeken-deeg venten in stoet voorbijtrekken te paard, en vooisde op smachtenden toon, reikhalzend om zijn tanden te zetten in hun malsche ruggen en billen en al die ruiters naar zijn buikje te zenden.

Als de zang ten einde was, verzuchtte hij:

- O, ik wilde dat Sinte Maarten al geweest ware.

Daar stak door het steegje de rilde gestalte op van een man met een ladder over den schouder. In het manelicht beende zijn lange schaduw achterna op de gevels, en het ladderbeeld, reuzig groot, gleed mede over deuren en vensters.

- Vader, jubelden de kinderen uit den mond.

Vlak voor hun huisje hing een lantaarn op een ijzeren arm uitgestoken. Paf, de ladder vloog er rinkelend tegen, de man klom er open zijn donkere blikken, plots verhelderd in de gasvlam die uitgebekt opflakkerde, lachten goedig naar de kleinen onder hem.

[p. 13]

- Vader, hebt ge Sinte Maarten nog niet gesproken? vroeg Wardje, en meteen liep hij naar het eind stekske dat brandend viel onder aan de ladder.

- Zijn paard staat in de smis, niet waar vader? zei Mieken.

- Hij zal ook koek medebrengen, hé vader, smeekte Jantje.

- Als ge allen braaf zijt. Moeder zal gaan komen en dan moet ge naar bed, want de heilige is op ronde.

Lachend weerde de lantaarnman het zoet getater en spoedde voort, in haast om gedaan.

Wardje bleef nog een wijl op het steksken staan blazen, tot het rood-laaiend krulleken tenden zijn vinger geraakte, en hij het moest laten vallen.

Dan kwam hij weer aanzitten bij Jantje en Mieken op den dorpel, wachtend naar moeder,

Zij kropen dicht bij elkaar en spraken niet meer. - De heilige is op ronde, had vader gezegd.

Het vallen der hamers in de smis, helmde als een hoogplechtige muziek in hun ooren.

De maneschijf ook stond sprakeloos aan de blauwe diepten van den hemel, midden het gouden getril van een eindeloos getal starren

Dat was nu de lang gedroomde avond die hun klinkklare zielkens vulde met zijn zoet mysterie, en zijn stille zaligheid..........................

Gelukkige kleinen.

Novemberavond 1910.

ELMAR.