Excelsior. Jaargang 1

Rozenkrans.

Op roode Octoberlucht het grijze kerkje staat,
waar voor het avondlof het kleppend klokske gaat.
Arm aan arm, bij druk gepraat de meisjes stappen
in rij, geleid door nonnekens in blanke kappen
en menig vrouwken met een zwarten sjaal of doek,
in heur gerimpeld hand een groot gebedenboek,
treedt met de frissche jeugd ter open tempeldeuren
waar stilte en ingetogenheid u tegengeuren.
Door 't hooge vensterglas valt nog een rozeschijn
van verre zon, en rank en beeldig-mooi van lijn
gaan al de pijlers opwaarts met de slanke bogen,
en voeren oog en geest in zachte vaart ten hoogen.
Het lof vangt aan. De koorbel klinkt met klaren galm
en om den outer kronkelt dra de blauwe walm
van zoeten wierook, wijl gezang en orgeltonen
de luisterende ziel verdiepen en vervromen.
De dag verbleekt allengskens in de ramen, waar
gekleurde heiligen staan met biddend handgebaar,
en klaarder pinkelt op de hooge kandelaren
het gele kaarsgevlam, waarin al de oogen staren
met strakken blik, terwijl de paternoster glijdt
door saamgevouwen vingren en vol innigheid
de zielen preevlen op de traagbewogen monden...
O roerend avondlof! O pure en zaalge stonden,
als in de schemering van goudgestorven dag
ik al dat roerloos knielend volk aanschouwen mag
dat vol geloof is, en zijn nood en leed laat klagen,
wanneer de Rozenkrans, in grootsch akkoord, gedragen
op zuivren wierookdamp, éénstemmig wordt gezegd
en ieder hart een sprankel van zijn lijden legt
in dit vereend gebed, dat zweven blijft en fluistert
om 't tabernakel, waar de goede Herder luistert,
verborgen in het brood der gulden remonstrans

[p. 11]

 

die innig gloeit en schittert in den kaarsenglans,

 

en als een liefdezon gaat in de zielen stralen,

 

en klaarte spreidt op 't duister pad van hen die dwalen.

 

 

 

En nu, daar rijst de priester in zijn witte toog,

 

en boven diep gebogen hoofden heft hij hoog

 

den grooten Zegenaar, waaruit met volle stroomen

 

vergiffenis en troost zoo lavend nederkomen...

 

 

 

Verkwikt keert 't zwijgend volk door 't donkrend kerkportaal,

 

en buiten gekt en zingt weldra de zotte taal

 

der zoete jeugd, met levensrozen op de wangen

 

en in 't onschuldig hart een schat van lentezangen,

 

wijl de oudjes blijgezind stil-koutend gaan naar huis

 

en voelen nieuwe kracht voor 't dragen van hun kruis.

 

 

 

Jef CRICK.