Een nieuw liedt-boeck, genaemt het Enchuyser bot-schuytjen

[p. 72]

Een Nieuw Amoreus Liedeken,

Stemme: Harder is hy gebooren.

WOnderlijck zijn de Wercken,
Groot is des Liefdens kracht:
Ick ginck lest-mael ter kerken,
Het was op een kers-nacht,
Ick vond een Cavaljier.
Die aen sijn Ioffer fier,
Ontrent de midder-nacht,
De een soo droef geklacht.

Al was het noch soo kouwe,

Al sneeudent noch soo seer,
Dat spel most ick aenschouwen,
Dacht ick van desen Heer,
Ick hoorde zijnen sanck,
Ick lagh achter een banck,
Daer hoorde met vermaeck,
De uytkomst van de saeck.

Hy speelde heen en weder,

Al voor sijn schoon Godin,
Had ick Cupedoos veder,
Ick vloog u kamer in,
Dit sey hy menighmael,
Al met een droeve Tael,
Dan met een soet gesmeeck,
't Scheen dat sijn hert besweeck.

Hoe kunt ghy dus vast slapen,

Wilt toch soo wreed niet zijn,
Dat ick hier sta en wake,
Verwonnen door de pijn,
Ten lesten aen Monkeur,
Siet uwen Serviteur:
Die haest van Liefde sterft,
Terwijl dat hy u derft.

Wilt eens uyt 't Venster kijcken,

Ick bid u doet mijn d'eer,
Wilt mijn dood-wonde strijcken,

[p. 73]

 

So vraegh ick na niemant meer,

 

Hy heeft soo langh gemaeckt,

 

Haer hert dat wiert geraeckt,

 

Want ick hoorde haer stem:

 

En dit sey sy tot hem:

 

Mijn Heer wilt u vertrecken,

 

Wat staet ghy hier en maeckt,

 

Papa die mocht ontwecken,

 

Mama niet vast en slaept,

 

En oock mijn Caminier,

 

En slaept niet veer van hier,

 

Dus bid ick retireert,

 

En niet meer lamenteert.

 

O mijn soeten Engel!

 

Wilt ghy mijns levensent,

 

So sal ick gaen volbrengen,

 

U wreed commandement.

 

Sa werpt u neus doeck neer,

 

Dat ick d'eembrasseer,

 

En laet het zijn een strop,

 

Om my te hangen op.

 

En acht ghy niet een siere,

 

Al mijn bedroefde smert,

 

So sal ick dees apiere

 

Gaen steken in mijn hert,

 

Doen riep sy even seer:

 

Och! doet dat nimmermeer,

 

Sweert my getrouwigheydt,

 

'k Sal doen als 't is geseydt.

 

Eer sal de zee verdrogen,

 

Eer sterft den Godt der min,

 

Eer ick ontrouw sou toogen

 

Aen u, ô schoon Godin!

 

'k Waer liever gantsch verplicht,

 

Gekapt van Lidt tot Lidt,

 

Ia levendigh verbrant,

 

Als niet te zijn constant.

 

Als sy de woorden hoorden

 

Die haren Minnaer sprack,

 

Liet sy haer met een koorde

[p. 74]

 

Al soetjens dalen af,

 

't Was in de Maneschijn,

 

Sy was in wit Satijn,

 

Schoon als den dageraet.

 

Wanneer die eerst op-gaet.

 

Den Ridder viel eer aerden,

 

Hy kuste haer schoon handt:

 

Een koets al met ses Paerden

 

Die stondt daer in gespant,

 

Hy heeft niet langh verlet,

 

Hy heeftser in gelet,

 

Doen dacht ick seer bedruck,

 

Och! had ick dat geluck.

 

Daer niemandt en ontwaeckte,

 

Zy wierden niet verraen,

 

De Liefde dat soo maeckte,

 

Dat liet ick mijn voorstaen,

 

Dit is alsoo geschiet

 

Ick maeckter af dit Liedt,

 

Want dit geloovet vry

 

Ick doeder af noch by.