Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 158

[p. 716]

Zoet water Zout
Elma van Haren

I

A)

Denk je net: Hé, wat een prachtige balans!,

snerpt het zonlicht zijn guillotine naar beneden
en houdt met zijn supersemipermeabele wand
al het opiumwarme goud, alle lamenterende
doedelmuzak doeltreffend tegen.

Blijft:

Het felle helle,

waarin de witte paarden grazen

tussen het grijze moerasgras.

&

De vlijmende schittering boven

de schelle zoutpannen,

rechtstreeks priemend het hoofd in.

B)

Denk je: Ha, eindelijk!

Het koorddansen onder de knie!,

blijkt honingdenken veel te ver van huis.
De domme hommels die dat durven doen, dragen minstens

de helft daarvan als belasting af.

Met welk tafelspel wil ik rijkdom vergaren?
Zowel enkel als dubbel zero staan te likkebaarden waar je bijstaat.

Onder mijn knieën groeien twee bokkenpootjes,
die met me op de loop gaan en

wil ik dáármee grenzen over?

Het zoete is in veel landen te overvloedig voor
handen en voeten. Zouten vallen al te vaak
voor je ogen in oplossing uiteen.
Links- of rechtsom draaiend? Hier verraadt
de ware equilibrist de grenzen van zijn kunnen.

Dus wat dacht je hier van? (Om eens wat te noemen.)

Een vliegtuigcrash overleven

om dan te worden overreden door de ambulance.

[p. 717]

 

Is dat niet je reinste tegenstroomprincipe van dik hout,

 

de veelbesproken sneltreinvaart naar de chemische tuin,

 

waarin de anorganische bloemen van de lotsbestemming?

 

Pluk jij daar je eigen, maar van míjn violieren hier

 

blijf je verdomme met je fikken af!

 

 

 

C)

 

Denk je: Hier heb ik godzijdank het juiste recept

 

voor het bestieren van twee vuren tegelijk.

 

Kan ik al laaiende onze oploswarmte genereren!,

 

stroken de ingrediënten niet met de formule

 

en geschild, gestampt, ontpit en gekneusd

 

willen ze alsmaar overkoken of met zijn allen in een andere pot.

 

 

 

Dat noem ik stevig misbruik maken van de vrije energieverdeling.

 

Overal waar rivieren in de zee uitmonden,

 

bij alle delta's in de wereld,

 

tempert men het passioneel versmelten.

 

Gedempt licht, koorts gezakt en, eenmaal

 

het vlammenlikken voorbij,

 

dan, PATS...

 

P1a > P2a

 

P1b = P2b

 

P1a - P2a = ∆ H pg

[p. 718]

II

D)

Denk je: Helaas, men heeft het kunnen piepen.

Wie wil nou brak zijn? Ik soms?

En wat ben jij dan? Schemering?,

jankt de doedelzak op superieure wijze
onze supersemiwatergrens aan flarden
en vervolgens, HOPLA...

Verse appels drijven op het water

Tijgers hebben ronde oortjes

Witte uit zacht steen gehouwen steden

Nee, ik ben niet uitgesproken!

(Zoals de grensrechtervacature het vereist:

een alles onthullende Antarctische zomer

of een potdichte eeuwige winter

met wat franje Noorderlicht.)

Draaiend om mijn as duik ik actief onbestendig
vanuit de straalstroom aan het polaire front
naar beneden, waar oplossing en uitkomst

vechten om de gouden beker.

Ja, aanvankelijk ben ik een wisselvallig fluiter,

maar dan - wekenlang - een

voor de tijd van het jaar

zachte evenwichtige.