Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 157

[p. 526]

Verzwegen woorden
Anneke Brassinga

Achter de lippen verdringen zich theelichtjes en prikkeldraad.
Geen woord kan erdoor, dorst versteent
tot plak.
En ook mijne knieën zijn woordeloos, heb ik beseft
terwijl ik over het lege strand tegen de wind in liep.
Knieën die evenmin als de zee weet hebben van taal.
Ik denk dat het lichaam de taal heeft teruggetrokken
tot aan de stijgbeugel diep in het oor.
Van daaruit komt dit galmen, kabbelen van volzinnen
bij voorbaat voorzien van leestekens
als gaan ze uitvliegen vanachter de oogleden.
Als ik eindelijk doof zal zijn wordt het vermoedelijk
stil
want ook mijn ruggenmerg hoeft niets te beredeneren
tegenover de organen en het weefsel - weliswaar
dient het laatste, vooral in het bovenlichaam, de voortplanting
van trillingen bij het zingen en spreken, echter evenwel
van semantische lading is daarbij geen sprake, geen. (punt)
De woorden in het hoofd, achter hamer en aambeeld,
zijn uitsluitend uitgevonden, verwekt, door de noodzaak
die een mens schijnt te voelen, onwillekeurig,
om zijn liefste af te bakenen van zichzelf.
Wie van niets of niemand houdt heeft dan ook zelden
wat te zeggen, binnen of buiten de schedel.
Maar de knie, de lies, de navel, de borst, de schoudervleugels,
die zijn van allen gelijk en beminnelijk, in aanleg.
De werkelijkheid haalt het daar niet bij en is drastisch anders.
Het is van levensbelang te blijven houden van.
Dus het is van levensbelang woorden te denken,
tussen de haakjes van de oren.

[p. 527]

 

Evenzo: voorhoofdsrimpels zijn volgeschreven

 

met onleesbare liefdesbeden.

februari 2011