Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 155

[p. 161]

Anneke Brassinga
Oud nieuws

I

Wie kan doen wijken van om onze knieën
het moederziele zelfs in gewoel? De een
houdt van oesters, de ander van ananas.

Geluk is een met zorg doodgeslagen vaars,
gistend karkas op een veilige plaats, vol
tierige bijen. Het zoet stroomt in de mond.

‘Wij voelen ons zoo wel eens nog al eenig,’
zegt woorden verscheurende Vincent,
‘de treurwilligen wenken langs de waterkant

en soms de zon daarachter in de mist rood
opkomende te zien is’ - ook dan bloedt 't
in schoenen zinkend hart want wie kan doen

wijken het gescheidene? Vermenigvuldigen
alleen doen wij samen, de tafels welluidend
in koor. Knie van luisteren het zeepaardje

dat in alle zwakte blindelings beseft hoe
't spartelen moet om mee te tellen
straks als eenvoud even gloren mag.

[p. 162]

II

Heeft de regen een vader? Ik leg mijn hand
op mijn mond, laag bij de weg gezonken. Jaren
als kaperschepen zijnde voorbijgevaren,

blijft men sukkelen met perspectief, krijgt
geen sjoege van de wegingen der dikke wolken.
Mijn jas en splitrok zullen gruwen van mij -

een wederzijdse onterving. Vooruitscharrelen
is wat men moet zoeken te doen, nu, nu
afgrond tot de afgrond roept: breek

waar daverend water stort, eet tranen
voor brood, reik als het hert naar de stroom.
Ik, nu eenmaal geen beroeps, in 't slop

deswege ben zitten gegaan bij maanloze nacht,
het lichaam dicht en zwaar. Als u wegkeek,
ja dan had u begeerte - begreep ik te laat.

[p. 163]

III

Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal de wonder-
dokter u willen doden? De stem in de storm zegt
dat de pracht van zijn gesnuif verschrikking is

en zelfs droefheid doet opspringen van vreugd.
Zoals de moerbeitoppen kreunen, zwerfkat
grimmig zich wegscheert door gehavend gras,

de mieren uit hun wandel worden gerukt -
niemand weet voor welk van al het lijden
het eerst en dringendst moet gebeden, gesmeekt.

De vrucht van zijn schoonheid een verblinding
zegt de stem en hij stormt aan om ons
te doden opdat wij onverwoestbaar zijn.