Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 153

[p. 11]

Luuk Gruwez
Gedichten

De terminale minnaars

De terminale minnaars zijn de beste minnaars.
Nog één keer frissen zij zich op met dauw
des hemels, appelflauwtes, oude kalverliefdes,
nog één keer zepen zij elkanders ruggen in
met tranen van een bloedarmoedig kind.

Het eerste en het laatste smeden woeste plannen
beneden in de lichamen der terminale minnaars.
Iets is er wat ze dwingt hun zakken leeg te maken,
naast sleutelbossen, lucifers en kauwgom, ook
hun harten als munitie neer te leggen op de tafel.

De terminale minnaars aaien elkaar uitgebreid en uitgestrekt
en traag, zoals het liefdes lievelingen past. Alsof hun lichaamsdelen
ze te zeer vermoeien. Alsof die afgelegen zijn en amper te bereiken.
Alsof het ze belast op reis te gaan van slimme hoofdharen
naar domme tenen. Met te veel vlees begonnen aan iets teers.

[p. 12]

Oproer

Gedichten respecteren noch eren hun dichters.
Zij noemen ze allang geen maestro meer of meester,
maar lachen ze uit en zetten ze een hak
of branden ploertig gaten in hun dichtershemd.

Gedichten trakteren hun dichters nooit eens
op een pilsje, een oliebol of een sigaar.
Als gekken zijn zij juist van plan ze uit te zuigen.
Zij troggelen ze ongenadig alle letters af.

Maar zelden luisteren gedichten nog naar dichters.
Zij zijn hun eigen baas en sturen uitschot op ze af.
Zij zijn nog voluit aan de boemel of de sjoemel
terwijl de dichters al uren liggen te soezen.

[p. 13]

II

 

In havensteden waar geen kat ze kent,

 

maar toch verborgen achter donkere brillen,

 

trekken gedichten quasi jolig naar bordelen

 

waar zij betalen met het maanlicht van hun dichters

 

 

 

die slechts uit langzaamheid en sluimerzucht bestaan.

 

Hierna pas durven zij hun meesters aan.

 

Om vier uur zijn hun boorden bloedbespat.

 

Rond zessen gaat al hier en daar een postbode

 

 

 

op stap en moeten alle deuren op de knip.

 

Laat op de dag staan zij weer op, de roemrijke gedichten.

 

Zij trekken feestelijke, virginale hemden aan,

 

voorgoed bevrijd van al die dwaze dichters.

[p. 14]

Abattoir

Men moest hier Bach of Monteverdi
spelen, ter ere van kadaver en karkas,
bij amper ander rumoer dan de snik
waarmee men berust in een laatste ik.

Hier raakt men eindelijk zijn pijnen
kwijt. Een schok of twee en men is weg.
En weg is wat men overal had willen zijn.
Alleen: hoe laat zo'n wereld zich bevelen?

Nog even hangt men vredig aan zijn pezen. Nog even
mag men engel zijn in een devote engelenfabriek.
Tot algehele zedigheid verplicht. Wel uitgebeend,
maar minder zielloos dan het bot dat kluif is voor een hond

en huiver voor een mens. Misschien resteert daarbuiten
iets unieks dat zich geslepen aan het slagersmes
onttrekt en dat heldhaftig en wellustig tettert,
gevangen in een wolk van aftershave en seks.