Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 153

[p. 5]

Eva Gerlach
Gedichten

Aas

Hij legt de hengels (pen en afstands) in de
hengelhouder en hij zet zijn koffertjes vast
op de stoep en hij pakt zijn laarzen
(hij pakt ook de koffertjes op).

Op de buitenweg vult stroom de Morris,
kijkt hij in de spiegel rommelt Pa
in zijn oogwal, springt Ma vlot uit zijn
iris buitengaats maar dood is dood.

Als hij is waar hij moet zijn, zal hij
zo gaan zitten als hij wil. Hij gooit en sleept,
niemand vangen, zon in hem gerust,
hij gaat karpers leggen op het water,

kroos en riet.

[p. 6]

Ver-

Ik kijk naar het oppervlak.
De barst is voorzichtig,
‘ben er niet sorry andere afspraak ver
plaatst vermist verongelukt verruild’,

nooit geeft de barst toe. Zal noch
was en aan de rand van mijn vergissing
zit niet de voorzichtige rafel en het patroon
hengelt een roos uit blad. Alles is heel.

[p. 7]

Niet

Het gemiste scherp gelijnd en vast
aan een touw dat het niet wegvaart zie je
(hoe het ligt daar) maar je komt daar niet.

Alles dubbel, niet wat wat de vraag maar
waar beginnen en het dragen van
wat je kiest, te licht voor hersens, voor

zinnen niet ontworpen (het gemiste
is wat meewil laag voor laag), voor
boot te zwaar.

[p. 8]

Slootsbergen

In de nacht begint een kraan zomaar te lopen.
Onder de vloer knaagt de steenmarter, morgen zal van de
isolatie weinig over zijn.

Rusteloos ligt de grond, flink ondermijnd
door zaad, op zijn plek, die Je bent,
waaruit Je opstaat bij vlagen

en Je laat gaan: lichtgevend water, flagstones
en andere windselen breekt, het huis in Je armen
neemt, het omhelst tot het kraakt.

[p. 9]

2

 

In het huis woont de god als vanzelf

 

sprekend in de kleine bekers zonder

 

glazuur en de draak jaagt

 

op licht boven aan de deurpost;

 

zo beweeglijk vastgebonden dat

 

ziel voor de hand ligt. Maar

 

om wat zich niet toont wordt niet gegeven

 

 

 

en het is niet de stem van de ziel

 

die hier de woorden door het filter voert

 

met geen ander doel dan ze te drinken.

[p. 10]

3

 

Ze hield van hem, je zag het aan hoe ze haar handen

 

over zijn armen bewoog. Stonden elkaar

 

in dun bos vast te houden. Kwam de egel,

 

keerde elk blad, niets bleef zoals het was

 

 

 

terwijl die twee opkeken, naar ons knikten

 

alsof altijd al, alsof wij het waren.