Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

[p. 769]

Anneke Brassinga
Gedichten

IJsgang

De doorschenen mist tekent al schaduwen.
We trekken het water hoog op tot de kin
als lakens, zo rimpelend koel en gesteven,
we raken tezamen gebed, verweven voorgoed
in het ijle van vroeger toen vredig geen
woorden we gaven aan wat ons bindt, slaap
van de rede, wegdrijvend kinderen overzee.

[p. 770]

Heidevreugd

Vergeet niet het teiltje voor de handwas
in de opsomming te vogelen. Hoe krijgen we
anders al die klieren gedroogd. Uitknijpen

om stelping te geven aan zeeheldentreurnis,
dweilen (je tronie, me bakkes) rechtbreiend?
Het achterlijf, is al eeuwen bekend, eindigt

in een weke onderkrul, landrottig. Vandaar
dat we heidens te trillen staan, links elkaar
en rechts om de oren slaand met harde feiten:

ja, een cursus figuurzagen op dit asgrauwe
natuurterrein zal bij voorbaat platgeslagen
uit de mouw ons doen kruipen vliegend kroost -

zo niet nagelvast het tuitend sop, schuimig
tuiltje zeebanket, wordt gehouden in de gaten
van onze luxe, welverdiende zomerplagenhut.

[p. 771]

Hemelvaartsdag

Er zingen engelen, maar je kunt ze zachter
zetten of wegdraaien, als de radio. Aarde
is het plafond, vol bleke wortelranken,
we zijn ten slotte onder de groene zoden
beland. Nee, geen beesten, je wordt niet
opgegeten, je knaagt jezelf af, beginnend
bij de tenen. Boven hangen tranen aan de
straatlantaarns, je verscheiden eert men
met missen. Ach, wie heeft er een boodschap
aan wat ondergronds zich haast zich weg
te maken, op naar doorluchte herborenheid.

[p. 772]

‘... zoo dat tegenspoet een oorzaak van zyn behoudenis, maar rust en stilte zyn bederf is.’

Duurt het nog lang, dit aardse van hangen
en wurgen, door Rumphius zelfs toegeschreven
aan de kokospalm? Subiet naar de nachtzijde
van een om haar as in geen eeuwen wentelende

planeet zou, zo wakker als wat, fris
en stil, peinzend over niet nader te omschrijven
dingen, met de solide gedaante bekleed
van een steen of volgaarne korrel,

en rangordelijk ongecompliceerd binnen
het systeem der elementen, mijn ziel, toch al
stoffeloos en dus behoorlijk mobiel, verhuisd
willen zijn om een spanne, een handbreed

van hemelse tijd, het bederf te vergeten
van wat in het verre, mij nu nog omringende,
wild om zich heen sloeg als vlees en been, -
op zoek naar behoudenis die liefde scheen.