Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 147

[p. 84]

Maria van Daalen
Gedichten

het Paradijs (heeft een adres)

De liefste heeft een kamer op het westen.
Ik zie de volle maan en hij verlicht
de witte muren en de man in dit gedicht
die mijn naam zegt, die mij kust. Hij leste

meer dan mij dorst. Vervulling, noem het gerust,
zegt hij. Ik geloof hem. Die mij onderricht
en vormt, een antwoord is op honger, uitzicht
zoekt op genoeg, hij is bij mij, heeft gekust,

is kussende, zomaar? Nee, met een reden
die aldoor in beeld blijft, zijn ogen donker -
blauw houdt in de schaduw van dit woord, liefste

verberg mij in je helderheid, tegen je
hart klopt het mijne als je mij vindt en mij om -
komt je hand steunt mijn rug vindt mijn ziel diepte

[p. 85]

Nat

‘De rivier van het leven’, zegt hij, bukt zich,
legt zijn mond om mij heen. Hier onderaan
het raam heeft zich condens gevormd en spontaan
wordt het pakpapier op het glas doorzichtig,

langs de gepantserde ruiten stroomt licht en
ingetogen de regen, leegt regen aan-
houdend de hemel, weekt regen begaan-
bare lagen los, opent geur, druppelt nu

eens diep in de dakgoot, gorgelt merkwaardig
tevreden geluiden tegen staal en ko-
zijn. Het is bijna zomer. Aan de monding

ontmoet brak en zoet een draaikolk, een onding
in het vlietende dat niets tegenhoudt. O
eindigheid, spoel ons weg in de aarde. Dicht.

[p. 86]

Sonnet te Dreuzy

Nu de vleermuis uitvliegt valt de nacht, zo zwart
als houtskool die al diep onder de as ligt.
Het vuur van de herfst brandt nog, een vergezicht
met twee oranje kastanjes die apart

verkleuren lost op in geluiden, zo hard
als het ruisen toeneemt, gaat de wereld dicht
of is het geschreeuw van de uil een bericht
van ginds dat de stilte uitmeet? In het hart

staat het kasteel. Van woorden, liefde, trots, wijn,
stokbrood, chèvre, worden geschiedenissen
gebouwd, gaan op in as maar blijven vonken.

De sterren die toen in je ogen blonken,
de melkweg naar het paradijs: niet missen
maar moeilijk te vinden omdat we er zijn.

[p. 87]

Inzake de dodenakker te Westerdijkshorn

als grijze duivenvleugels die wegwieken
in tegenlicht zo valt de avond ik staar
naar de foto in mijn hand en zie hoe waar
het is dat de lijnen vervagen als men

ouder wordt de man die liefheeft met de pen
beschrijft de dag prijst de adem en elkaar
kussend vergeten wil dat wij samen daar
zijn mijn afscheid niet meer kan vergoelijken

mag ik bij je begraven worden, vroeg ik
wil je boven of onder liggen, zei je
ik wil alle twee en tegelijk, mijn lief

het stokte het kwam in de nacht als een dief
maar mijn beeld bleef je bij mijn ziel is bij je
jij draagt me in je armen en jou draag ik