Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 677]

Leo Vroman
Vier eigenaardige kinderen

Een roodblond en wit langharig jongetje, Minkie, verhuisde met zijn ouders ergens in Fort Worth, Texas, naar een nieuwer huis waar een ander echtpaar een stel kinderen: het totaal donkergrijze meisje, Atilla, en een sierlijk gevlekte jongen, Bieps (alle hier maar Hollands gespeld), had achtergelaten.

Die twee kinderen woonden buitenshuis maar kwamen steeds vaker binnen, waar Minkie ze eerst krom confronteerde en later min of meer begroette.

Maak van de kinderen nu poezen, en van de ouders eigenaars en dan heb je de werkelijkheid. Die zagen we weer verleden maand, toen we onze dochter Peggy bezochten. Bob was namelijk op een lange en verre tournee voor bijeenkomsten en ze durfde ditmaal niet mee, vanwege haar eigen werk.

Hoe verschillend van aard die drie dieren zijn wordt na een paar uur duidelijk. Minkie laat Peggy de gekste dingen met zichzelf doen: hoog in de lucht uitrekken tussen haar gespreide handen; zijn gezicht in een open handpalm plat laten persen, zich als een kelnerdoek over een schouder laten werpen en ronddragen; maar alles niet langer dan ongeveer twintig seconden, waarna hij grote pupillen en platte oren begint te vertonen, zacht te grommen en dan te miauwen. Niemand anders mag hem langer dan anderhalve seconde aaien; dan slaat het ontbalde dier met zijn ontklauwde hand en bijt tenslotte flink.

Bieps, de slanke gevlekte kat, is totaal op verrassend voedsel ingesteld. Je handen mogen van alles doen maar moeten eerst op vis, vlees, boter, pindakaas en rauw ei worden onderzocht. Vanwege een of andere onduidelijke huidaandoening krijgt hij eens in de week een rauw ei in een bakje, dat hij al dagen tevoren ziet aankomen als iemand iets eierigs doet in de keuken.

Bieps en Atilla kunnen niet lang zonder elkaar of met elkaar. Als Atilla zijn gezicht soms zo voorzichtig als een cactus besnuffelt en dan even likt krijgt ze een lik in haar eigen ge-

[p. 678]

zicht terug, maar dan met een flinke voorpoot (en ingetrokken nagels).

Minkie intussen, die zich oorspronkelijk weken lang als een gast had gedragen, is nu de eigenaar van het huis, en doet al achterdochtig als Bieps door de glazen keukendeur naar binnen kijkt - die staat dan liefst op het randje bovenaan de trap die naar de garage leidt. Daar bovenaan is weliswaar een bak water en onderaan een bak kattevoer, maar het water binnen is weer heel iets anders, dat staat in een hoek van de keuken achter de glazen eettafel. Dat naar binnen kijken betekent naar binnen willen, binnen gelaten worden en dan weer naar buiten willen en weer naar binnen.

Atilla is niet zo duidelijk: die zit liefst voor dezelfde deur maar zo laag dat je haar pas van vlakbij kan zien wachten. Als zij binnenkomt zegt ze met haar hese stem: ‘ooooooooor’ om opgetild te worden, ‘aaaar’ als ze wordt opgetild, ‘mor’ als je vraagt of het zo goed is, en ‘mm’ als je nog eens iets tegen haar zegt.

Als die twee te veel tijd besteden buiten de door hem toegestane gebieden begint Minkie het op een loeren te zetten, sluipt enkele passen naar het overtreden dier, dat dan op allerstijfste poten een misschien wel veroorloofde richting in tracht te ontsnappen. Vaak vergeefs: Minkie vliegt krijsend op het misdadig lichaam af dat dan al even krijsend een ander hazepad kiest. ‘Minkie?!!!’ roept Peggy dan, ergens in huis.

Dat alles gebeurt voornamelijk 's ochtends. In de middag slaapt Minkie boven, op het bed in de gastenkamer dat Tineke gebruikt: Atilla ligt onder haar tafel en Bieps slaapt op zijn stoel. En 's nachts? Dan slaapt Minkie liefst op het bed van Peggy en Bob, maar de anderen mogen ook wel.

Het is, tenminste zeker voor de verandering, heerlijk om mij bij de drie poezen aan te passen: Minkie een seconde aaien, Bieps mijn vingers laten likken, en Atilla op schoot hebben. Liefst in de keuken, waar Tineke zit te schrijven, overdekt met broeikasvormige wanden waarbuiten de bloemen bloeien en binnen ook, alsof de neerglooiende tuin naar de tafel doorloopt, behalve als het sproeisysteem aan is: dan, om de acht seconden, klettert het water tegen de gebogen ruiten. De twee buitenpoezen vinden dat een vreselijke gewoonte.

Een grote zwart-witte lekkere kat en een mooie ‘tabby’ bezoeken vaak de tuin voor een paar minuten, loeren op eekhoorns, kijken naar de cardinals en mockingbirds, vangen niets, kijken even in het vijvertje waar de goudvissen in wonen, vangen niets, bedenken dat er thuis iets moet gedaan worden en verdwijnen.

En wie is dan het vierde kind? Dat is een kind dat ik zo dolgraag had gezien, maar het komt heel stil en alleen als het donker

[p. 679]

is. We hebben het al die dagen niet gezien, maar die laatste ochtend...

We waren om half zeven terwijl het nog nacht leek, aan het ontbijten en ineens zei Peggy zacht: ‘There he is.’ Het vierde kind. Het is twee maal zo groot als de andere, het is bruin met zwart rondom de kleine donkere ogen, het heeft een dikke geringde staart: een wasbeer (een raccoon dus). Hij was nog jong, hij had aarzelende handjes. Hij keek eens over de verticale trapmuur naar beneden waar het kattevoer stond te wachten. Hij keek even naar binnen. Wij keken terug en ik zette een gezicht. Hij trok een hoek van zijn bovenlip wat op en liet mij zijn gave gebit zien. Peggy deed het licht uit, hij liep even weg, ik haalde mijn camera, hij kwam terug en keek nog eens heel hard naar binnen, zo heerlijk dichtbij dat ik zijn warme vacht in mijn vingers voelde tintelen en mijn armen in hun gedachte door het glas heen dat stevige lijf omhelsden.

Vier seconden later hing hij weer over die rand van het trapgat, liep toen omlaag naar het eten. Schrok blijkbaar van niets, klom haastig enige treden omhoog en keek intussen naar boven tot hij ver genoeg was om met een sprong de tuin in te komen, dacht hij, en sprong uit de diepte, maar zijn zwarte nageltjes gleden uit en hij viel op zijn rug, klom nog eens en sprong en verdween.

Het was ruim een uur rijden naar de luchthaven. Het vliegtuig was op tijd. Zes uur later, terug in onze flat, ontdekten we dat geen van onze dingen: stoelen, boeken, de drie planten, zelfs de paar los liggende papieren, dat geen daarvan had bewogen. Het kleine tafeltje met het kleedje erop kwam ons niet tegemoet, en zelfs het vertrouwde woordenboek wou niet eens op schoot. Alleen de kopieermachine was lauwwarm, en er was wat lieve post.