Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 485]

Chris Honingh
Jonge meisjes groeien in het donker

Protozoa

⁺ Heel zachtjes roept ze middenin de nacht:
‘Moraad, Moraad, ik durf niet op m'n buik

te slapen! Er begint iets in me los te raken,
deels kind, deels surrogaat. Hé voorzichtig,
raak me maar niet aan, volgens mij besta ik

slechts uit wankelbare onderdelen. Ik ben
een heuvellandschap en op mij staan vijf
bomen, wuivend in de wind, stug ruikend

naar verschaalde lucht. De gestalten van de
maan blijven op mijn netvlies achter en als
ik voel wat me ontvluchten wil grijp ik naar

gereedschap dat hier ligt: de uitvlucht met
fluwelen tangen, het achteloze misverstand.’

+ Deze gedichten kwamen mede tot stand naar aanleiding van collages van Hans van der Vorst

[p. 486]

Zygote

Aan de randvoorwaarden was voldaan
toen zij zich naar hem toegebogen had;

ze voelde dat de buit haar nu niet meer
ontgaan kon. Ze hield haar hand wat uit
zijn buurt vandaan om zijn gevoeligheid

niet nodeloos te krenken. Wat klein was,
werd nu groot, ze keek ongeremd in zijn
hardvochtig oog, waarin men makkelijk

een paard kon drenken. Onstuimig viel
ze aan en gooide met capsules, ruwe pit
en ongeschilde vrucht. Ze kastijdde wie

ze liefhad menigmaal, zodanig dat het
eigenlijk wel wat weg had van verleiden.

[p. 487]

Kristal

't Perspectief heeft alles neergeslagen,
had ik die ruimte maar gekregen en een

lijmpot en een schaar; ik had mijn vlak
gevuld met koddige meisjes die blozen in

duizenden kleuren en jongens die zingen
met zilveren tongen, begeleid door een

glazen gitaar. Maar 't is gewoonweg niet
waar, de waarheid ligt altijd in scherven.

Neem maar van mij aan, dat de kruidige
meisjes hun lippen gaan tuiten, zodat de

kelken ontsluiten en de stampers zwaar
dampen, als deze dag volmondig begint.

[p. 488]

Peptide

Pang! daar springt een vlinder open, wat
slaan de vleugels vlug weer toe als handen

die ongaarne tot applaus zijn te bewegen.
De roltong kronkelt naar de ingewanden

waar de nectar ruist, de kleine binnenzee.
We hebben in de tuin gezeten, genietend

van de avondzon en als de laatste stralen
ons gezicht aftasten valt er af en toe één

in onze van verbazing openstaande mond;
zo wordt een tere lont in ons ontstoken.

De vlinder wentelt om en om en rust niet
voor we van zijn liefde zijn doordrongen.

[p. 489]

Hybride

Wat zijn we bleek, deze geboorte heeft
ons geen goed gedaan. We komen onder

brede parasols vandaan en onze voedster
opent trots haar boezeroen en terwijl het

gezelschap aanschuift zegt ze luider dan
normaal: ‘Tast toe, tast toe, er is genoeg!’

Dat we er blozend bij staan is maar schijn,
want niemand heeft ons horen krijsen in

de lange nacht, het raspen van de eerste
ademtocht. Toch is er ook onzekerheid

die knaagt en die omslaat in bitterheid,
wanneer men naar onze afkomst vraagt.