Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 137

[p. 703]

Bart Janssen
Mont Ventoux 1336

Pas

De voet vast. De afgebroken
aarde. Slechts de afgelegde
weg. Het stof dat doelloos hangt
wanneer hij is genaderd. Hij gaat

niet voorbij, raakt niet verder
dan steen. Hij haakt en blijft
zichzelf gelijk. Geen afstand

die de pas van de sporen scheidt,

Dal

Het dal is een beleefde leemte.
Een steen gaat voor een steen opzij
en wacht. Niets gaat voorbij. Alles
maakt een pas op de plek van

voor zijn tijd. De afstand
die wordt bewaard, laat plaats
voor het donker dat mist verlaat.

Het licht is gereserveerd.

Berg

De voet in steen. De stap
kaatst in zijn naam en klinkt
zoveel maal als een klank
zichzelf kan keren. Hij komt

steeds terug. Hij zal niet
passeren. Hij blijft in de pas
die hij heeft aangegeven. Hij staat

en draait alsof hij staat geschreven.

[p. 704]

Nolens volens

Hij haalt haar zo beslist het woord
uit de mond dat zij hikt wanneer
hij zwijgt. Zijn vinger volgt haar stem,
die vergeefs met haar strot beweegt,

en drukt.

Haar lip ontwijkt haar lip. Zij
noemt hem. Zij ontsnapt niet

uit zijn naam. Hij houdt haar woord.

[p. 705]

Concessie

Het arduin laat haar naam voluit
en haar jaren compleet. Het laat
haar alleen, laat haar tot besluit

bijeen voor men haar onderbreekt
en haar legt door een ander heen.

Het geeft haar de tijd.

Model 6

Zij is naakter dan zijn oog
dat kijkt. Zij legt zijn zicht in haar
scherpe plooi. Zijn blik is nog

een gooi naar haar glans
waarin zijn glans weerkaatst.

Hij blijkt slechts uit haar.

[p. 706]

Roger Raveel
De zin van het zinloze, Brussel 10 mei 1990 (Repetitie te Machelen aan de Leie)