Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 137

[p. 190]

Anton Ent
De redder

1.

Jij zou de maagd en ik de redder zijn.
Je vrees voor hoge woorden en de diepe pijn
niet te voldoen aan ons verlangen weerhield
je niet het vrome meisje uit te hangen.

Verstijfd zit ik van schrik: een gave man
kan ik niet zijn, een ongeschonden heer
niet spelen, tenzij jij soepel schrijft
dat ik feilloos met je bidden kan.

Klein zou ik me bergen in je schoot.
Maar nu ik redder ben, stap ik de dood
met open ogen tegemoet: in deze taal,
in dit gedicht, waarin ik stik of ademhaal.

[p. 191]

2.

Zwakker ben ik dan ze schrijven,
sterker ben ik als ik spreek.
Zeven geesten deed ik zwijgen
toen ik op je redder leek.

Woorden doen mij hoger stijgen
dan ik dagelijks verkeer.
Waar iedereen volstond met nijgen,
boog jij je driemaal voor mij neer,

streelde, kuste en betraande,
parfumeerde zelfs mijn voeten.
Zwaar zal hij moeten boeten
wie jou daarom vermaande.

Veel liefde levert veel vergeving,
daarin heb ik je vastgelegd.
Dat je mij stil achterna ging
was niet vooruit gezegd.

Wie volgt is vroom, onverschillig
uit welk verleden en tot welke dood.
Weet dat ik geheel vrijwillig
geen plaats verkies boven jouw schoot.

[p. 192]

3.

Het dodelijke risico wil ik vergroten.
Ik deel me uit en schenk me weg
tot ik gekruisigd in een anekdote
achter een steen word neergelegd.

Als lang verhaal wil ik bestaan
niet onbemind noch ongekend.
Volkomen zal ik in je ondergaan
zolang jouw leegte zich in mij herkent.

Toen jij jezelf weerspiegeld zag
en mij tot herder koos die hoedt
wat weerloos in ons beiden lag,
bloeiden je geuren aan mijn voet.

Hoe men ook roemt, ik blijf ontledigd.
Geen mens die mij intens bevredigt
tenzij jij voor mijn leegheid openstaat
en met mij door de nachten gaat.

[p. 193]

4.

In de poort kwam je mijn afweer
en mijn waarheid tegen: het woord
sloeg op, het evangelie neer.

Geprezen is de ommekeer: ik wil
niet dood. Ga nu met mij het feest
van leegheid vieren, uitbundig, stil.

In jou gaan zeven vrouwen schuil.
Neem nu de grijze. Ik wil dat je
zoekt in grond- en moedertalen
wat ons gegeven en ontnomen is.

Zo krijgt je handschrift weer betekenis.
Diep wil ik met je ademhalen,
vorstelijke oogsten binnenhalen,
je noemen wat vergeten is.

Hoor mij, zie ik ben je brood.
Ik deel me uit aan iedereen
maar ik eis van jou alleen
dat je meegaat tot mijn dood.