Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 134

[p. 513]

[1989/5]

Charles Ducal
Het gat in de spiegel

Blind

Er zat een heks op het heft van een mes.
Zij vloog, zij sneed door mijn kamer,
door de oneindigheid om mijn bed.
Ik was zes. Ik kon niet ontwaken.

Zij reet het landschap open waarin
ik wou slapen, zij prikte de ogen
uit van mijn portret. Ik werd blind,
kon naar later, waar heksen niet mogen.

Nu rijdt een vrouw voorbij in een wagen.
Wij groeten elkaar. Er is geen besef,
geen taal om wie zij is te verraden.
Zij bestaat. Meer kan van haar niet gezegd.

[p. 514]

Muze

‘Hij schrijft. Hij stamelt mijn lichaam,
een dwang die hij lijden wil als mijn gebod.
Ik ben mooi. Ik maak het dichtertje bang,
zegt hij. Hij doet enkel alsof,

taktiek om zichzelf te verliezen.
Zijn taal ruikt naar handig genot
waarvoor ik als zweepslag moet dienen.
Zijn ogen verraden de vod.

Hij stuurt me zijn verzen cadeau,
hardnekkig, als een die zijn recht
wil, de vleeswording van zijn woord.
Hij speelt ons voortreffelijk. Net echt.’

[p. 515]

Portret van Charles Ducal door Anne van Herreweghen.

[p. 516]

Godsdienst

Het was, in de woekering van talen
die mij ontnuchterde na Gods dood,
vreemd je mooi te zien en onbeschadigd,
alsof het toch de wereld was die loog

en niet mijn hand die je bewaren wou,
voor later, in een goed gemaakt beeld
dat, onaangetast door de eeuw, ligt te
slapen, en Gods instemming heeft.

Ach, ik weet wel dat ik je mooi loop te
praten, verslaafd aan een ouderwets rijm,
dat sterkere dichters hebben verlaten,
die buiten de godsdienst zijn.

[p. 517]

Niemand

De nacht heeft je gezicht weggevreten.
Je leeft in mij, zo donker, zo diep
dat het onderscheid tussen ons is
verdwenen. Je doolt op de tast

door kelders vol beelden, verwilderd,
verstoten, onthoofd. Je nagels
krabben het mos van de stenen,
je leest inscripties waar niemand

in woont. Alleen het gemis is gebleven,
de scherven van een verloren gezicht.
Wie ben ik, wie kom jij verbeelden?
Ik krijg het gat in de spiegel niet dicht.

[p. 518]

Dwergen

Deuren weg, ruiten aan scherven.
Tochtgaten jagen de mist door het huis,
door lege kamers waarin dwergen spoken,
kinderen van een sneeuwwitte bruid.

Zij vulde hun bekers en borden,
daarom hongeren zij levenslang.
Zij stopte hen weg in het donker,
elke nacht horen zij het gestamp

in de muren: een paard wordt gestald,
een grendel verschoven. Zij laat hem in.
's Ochtends is het huis leeggestolen,
vol gaten. De mist vult ze in.