Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1927

[p. 54]

Gij, die gingt...

Aan de Missionarissen die vielen op het Missieveld.

Gij die gingt - een prang om het hart doch ten monde een lied -
Die uw huis en uw bloeiende land verliet,
En sterk alleen door Godes steun en stut,
Geheel U-zelf hebt uitgeput
In de verre landen
Waar de evenaarszon brandde,
Of over eindelooze vlakten
De ijsdood strakte
Van barre velden,
O! m'n stille Helden,
Voor U, m'n eeregroet!

Daar wrocht ge door verwarde lianen
En klomt langs rotsige banen:
Uw Golgotha,
Christus na.
De dagen en de nachten - rossen die Ge ment
In 't dringend gareel - hebben gekend,
- Staan de schrammen niet in Uw lichaam gegrift? -
Uw waanzinnige Paulusdrift.

De smalle pirogen
togen
- zingend de rythmische slag van de riemen -
Stroomopwaarts het binnenland in.
Uw tocht in hamack,
Op 't melodisch gezang van de dragers,
Brak
De weeldrige brousse door
Op 't spoor

[p. 55]

 

In 't ijzige noorden waar de Mongolen

 

In roovende horden dolen,

 

Voor u, m'n eeregroet!

 

 

 

Die vielt in gezwoeg of uitputtenden nood,

 

Gróót in uw werk, gróóter zijt Ge in den dood

 

Die U nedervelde,

 

M'n stille Helden!

 

Gelijk het wentelend golvengewiel

 

Van de zee naar het strand

 

Gaat de tocht onzer ziel

 

Naar uw Land;

 

En, voelen wij ons klein,

 

En zullen onze daden zijn,

 

Dwergen naast uw reuzendaden

 

Wij volgen bewondrend uw paden,

 

M'n stille Helden!

M. van Hoeck.