Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1

[p. 478]

Sursum corda.

De boom in de eerde staat op taaie wortelvoeten
Maar hooge omhooge steekt zijn waaiend bladerkleed.
En zingt zijn ruischend lied onendig blijde en breed.
De boom in de eerde staat op taaie wortelvoeten
Maar ook in vrijer lucht nog hooger woonsteê weet.

Omhoog met uw' ziele en

Omhoog met uw herte,

Gij mensch die in tranen

Hier lijdende leeft.

Uw ziele nog hooger

Bestemmingen heeft.

Omhoog met uw ziele en

Omhoog met uw herte!

De leeuwerk neste 't in het spoor der akkerploegen
Maar tiereltert omhoog heur lieven lentezang
Al stijgende in de lucht geheele stonden lang.
De leeuwerk nestelt in het spoor der akkerploegen
Maar kent ook hooge vlucht en vliegend' hemelklang.

O mensch, met uw' ziele en

Uw hijgende herte!

Het leven is droef en vol treurnisse, ja 't,

Maar vreugdig uw streven

Naar 't hoogere gaat,

o Mensch, met uw ziele en

Uw hijgende herte!

[p. 479]

 

Ten hemel gevlogen

 

Als 't vier in u brandt!

 

Omhoog rijst het vier en

 

De vlamme!

 

Ten hemel, uw stralende vaderland

 

Al prangt u het lijf in aardschen band.

 

Ten Hemel!

 

 

 

Ten Hemel, zeg ik u, waar God woont,

 

Gij dichter dien de kroon van 't lied kroont.

 

Ten Hemel met uw wenschen en verlangen

 

Ten Hemel met uw' dichten en uw' zangen.

 

Weerhoude u niet het steken van de levenspijn:

 

Een zang met tranen in zal nog zoo schoone zijn!

 

 

 

Een zang met tranen is uw eigen lied

 

Tot ge eens....

 

Want eeuwig blijft ge toch op aarde niet,

 

Maar breekt eens uwen band,

 

En roeit

 

Met krachtig vederslagen,

 

Gedragen

 

Op 't streven van den brand

 

Die gloeit

 

Uw ziele en wezen deur,

 

Op wolken van walmenden wierookgeur,

 

Daar waar ge zult zingen, en zonder smert,

 

Den zang van uw ziele en uw brandende hert:

 

Ten Hemel!

 

 

 

Al. Walgrave.