Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1

[p. 384]

Uit de stad.

De dag rolt treurig door den killen nevel

en eenzaam gudst de regen uit het zwerk

op duistre mengeling van kap en gevel,

van spits en weerhaan, hof en torenkerk.

Op blinden muur en nauwe stegen wagen

de treurende esschenkruinen loom en zwaar

en elke windzweep schudt de watervlagen

in kletterende droppels uit hun haar.

Door ronde duikers en door diepe kloven

daar raast een zwarte stroom en kronkelt krom

langs 't treurig groen van eenzame achterhoven

en houten paalwerk zwart van ouderdom.

't Gejank des winds gaat in den mist verloren.

Een stap plast ijlend bij, of riddrend dreunt

een zweepend rijtuig, wijl een oude toren

de stonden van den langen weemoed kreunt.

De straat, de draaibrug en de breede kaaien

weerdreunen van 't gestamp van ros en kar.

De masten schuiven en de wimpels waaien.

Het volk krioelt in luid geharrewar.

[p. 385]

 

De groote werkhuispoorten staan wijd open.

 

Daar rolt een wagen op de zinderbaan.

 

In donkre krochten hameren Cyclopen.

 

Doch wat ontroering grijpt den wandlaar aan?

 

 

 

Daar aan den hoek in 't branden van de zonne

 

uit 't oude burchtslot plotseling ontschiet

 

een tinglend harpgeluid zoo vol van wonne,

 

zoo duizlig zoet dat alles sterft in 't lied.

 

 

 

Nu zwenkt het ruim op 't golven van de snaren.

 

Op 't blinkend water straalt een tooverschijn.

 

Getande geevlen dansen in de baren.

 

Is dit de Reie of Duitschlands oude Rijn?

Hoe schoon des avonds is de vaart, die machtig

gelijk een meer langs roode linden wendt.

In 't kalme water sterft de zonne prachtig.

Veel wandlaars peisteren aan 't wit gelent.

Voorbij de linden glijdt de trekschuit henen

en zwemt, gelijk een wolk in 't diep azuur,

de stede toe die luisterlijk beschenen

te sluimren ligt in 't rustig avonduur.

Voorbij de lange rei van roode kruinen,

voorbij de hoven drijft de stille boot,

voorbij de molens en de vestingpuinen

weerspiegeld in des waters heldren schoot.

Daar schijnt de maan waar hooge boomen rijzen,

doch derft den hellen zilverglans tot dat

zij wandlen zal door trotsche paradijzen

en klaarheid plengen op de schoone stad.

[p. 386]

IV. Verrukking.

 

Wanstaltig donker zijn die nare gangen

 

bij nacht gelijk een onderaardsche mijn

 

in logge bergen van graniet gevangen

 

en vreemd aan levensroer en zonneschijn.

 

 

 

Op nessche vloeren zinkt de ziel, begraven

 

in eenen afgrond van onmeetlijk wee.

 

Onduidelijk op verre hoogten draven

 

des aardrijks stormen bruischend lijk een zee.

 

 

 

Een zweem van klaarheid laaft de donkre zuilen.

 

Een droom van licht zweeft weifelend daar hoog,

 

een wolkig waas waaruit de sterren puilen.

 

En zie, 't gothische venster springt in 't oog.

 

 

 

Dan rijst de ziel, aan 't duister graf ontheven,

 

en op een lichtstraal vaart in 't heet gekriel

 

van sterren, 't stralend heiligdom van 't leven,

 

den Melkweg door. Wie boeit de vrije ziel?

Ten uitkant staan de nijverheidsgebouwen

omhuld van damp en ronkend van 't gebrom

van stoomtuig, jachtwiel, snorlende getouwen

en populieren langs den waterkom.

Hoe donker zijn die oude landsche boomen!

Hun jonkheid zag het korengolvend veld.

Nu zien zij zwartgekoolden grond en stroomen

van werkvolk als de dampfluit 's middags schelt.

Is 't zonnelicht, dan siddren op het water

miljoenen vonken, wriemlen in de lucht

miljoenen gele loovren en 't gesnater

der weefgetouwen wordt een windgezucht.

[p. 387]

 

Is 't wolkig, ongehoorde stormen gieren

 

door 't ruim, en waterkom en watersluis

 

en weverijen, reuzenpopulieren

 

vergaan in roerend daavrend stormgedruis.

Ter hooge vesting is het zoet te droomen

op groene zoo, langs 't windend wandelpad,

in koelheid van de waatren en de boomen,

in 't aanschijn van de koninklijke stad.

Het koeltje voert een stroom van tooverbellen,

een walmend meer van rinklend klokgeluid.

Des beiaards klingelingen ronken, zwellen

en sterven met het stroomend koeltjen uit.

Daar wijlt een hunkering naar Engelkoren,

een smachting naar verheven meesterlied.

Het gouden uurwerk glinstert op den toren.

Een gouden scheemring vult heel 't luchtgebied.

De denker droomt van 's werelds heerlijkheden,

van grooter steden rijzing en verval

en van die stad, die zonne van 't verleden

die onderging, maar weder dagen zal.

D. Vanhaute.