Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1
(1900)– [tijdschrift] Dietsche Warande en Belfort–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 706]
| |
Ook verzen.Het boek des levens.
Op 't agenda waar de cijfers
onzer levensdagen staan,
teekent Sinte Pieter nevens
vele dagen zero aan.
Slechts den schijn der waarheid vragen
in de dingen, of te wel
Als men zelf den weg kan vinden
zoeken eenen reisgezel;
Derschen, met gespannen spieren
op de terweschoven slaan,
en dan weerom 't kaf oprapen
in de plaatse van het graan;
Gaven krijgen en verachten
't gene er ons geschonken wordt,
Dat is alles aan te teeknen
langs den kant van het: te kort.
Zoo, de mensch die op den akker
zijner ziele al zweeten zwoegt,
vindt er, als 't gedaan is, enkel
eene brokke van geploegd.
| |
[pagina 707]
| |
Fantaisie.
Kent gij de vermaarde dichtenGa naar voetnoot(1)
van den ouden Lessing niet,
die in alle dingen: Liebe und
Wein, of Wein und Liebe, ziet?
Trinken - van 't begin tot 't einde;
kijkt en leest: op ieder blad
is hij minstens, zonder liegen,
zes of zeven keeren zat.
'k Hoor u verontweerdigd roepen:
- zulke dorst is al te groot!
vader Lessing, ongetwijfeld,
vader Lessing dronk hem dood! -
Neen, pardon, geachte lezer,
neen! de Duitsche dichter heeft,
boven alle middenmate,
twee en vijftig jaar geleefd.
De uitleg hiervan is, dat Lessing
in de bekers die hij dronk,
Vele meer - het was voorzichtigst -
fantaisie dan Moezel schonk.
'k Ken er velen, hier te lande,
die, al spreken over wijn
of van ander zaken, zelve
Lessings... en nog erger zijn!
| |
[pagina 708]
| |
Idem velle - Idem nolle.
Bruin, met zijne roste stoppels,
is de meest volmaakte hond,
ja, de meest volmaakte, die ik
van mijn leven ievers vond.
Bij het rijzen van de zonne,
komt hij voor mijn bedde staan,
bassende om te vragen of ik
met hem wil op wandel gaan.
Wandelen, bij mij, is mogen
buiten kommer en gerucht,
lijk bedronken zijn van droomen,
levenslust en morgenlucht.
Bruin, het ideaal der beesten,
zoekt en vindt van zijnen kant
meer verzet in rond te loopen
achter musschen over 't land.
Dit bewijst - de vader van de
goden heeft het zoo gewild -
dat het doel bij ons in 't wandlen
en de strekkinge verschilt.
Bijgevolg, beminde lezer,
Als gij ons te velde ziet,
mag ik zeggen 't idem velle
past op mensch en beeste niet.
Maar als wij, lijk echte blokken
groefgekapt en zwaar arduin,
in het gras te slapen liggen
bij malkander, ik en Bruin,
| |
[pagina 709]
| |
Dan, zoo dunkt het mij ten minste,
voelen de ooggetuigen best,
hoe dat idem velle en nolle
firma amicitia est.
Lacrymoe rerum.
Onder 't blokken der Pandecten
zocht ik eens hoe wonder diep,
hij, de dichter, peisde die de
tranen van de dingen schiep.
Lacrymoe! ik vond er kanten
waar ik niets dan duister zag,
lijk in 't Corpus juris dat op
mijne tafel openlag.
Klaar van peizen zweefde ik boven
de aardsche wereld en vergat
hoe ik juiste met den tafel
onder mijne lampe zat.
Al met eens, het wilde lukken,
viel er eene vette traan
uit den hoogen op het corpus,
en ik had Virgiel verstaan.
Lacrymoe!.. 't is 't gene dat de...
- als de maarte niet vergeet
van ze 's morgens op te vullen -
dat de lampe, 's avonds, zweet.
| |
[pagina 710]
| |
Ontgoocheld.
'k Had - ik weet het was vermetel -
over tijd het vast gedacht
Phoebus te beschrijven, Phoebus
en zijn gouden morgenpracht.
Doch, ik moet bekennen dat ik
de eerste klaarte van den dag,
elders nooit - ik vraag excuse -
dan in bedde, rijzen zag.
'k Wilde dus, de visu, weten
hoe dat Phoebus stralenmacht,
's nuchtends in gevecht komt met de
zwarte kinders van den nacht.
't Was op eenen lentemorgen,
talrijk zijn die morgens niet,
dat mij Morpheus - hoogst gelukkig -
vroeg genoeg ontwaken liet.
Ik ontwaakte, en duizelachtig,
bijna zonder kleedren aan,
klaar van haaste, liep ik buiten,
buiten in de koude staan.
Achter tien minuten wachtens,
lag er langs den Oosterkant
door de purpre duisternissen,
een gestriemde roode band.
Dan, de zonne stak allengskens
haren dikken waterkop,
lijk een gloeiende ijzren schijve,
tusschen 't groen der boomen op.
| |
[pagina 711]
| |
Dit was alles; 'k stond te bibbren
en beklaagde deerlijk dat,
tegen Phoebus koude, ik mijnen
warmen slaap verwisseld had.
Hieruit trek ik geen besluiten,
maar ik raad eenieder aan,
de idealen van de dichters
nooit de visu na te gaan.
In memoriam.
- Midden West-Vlaamsch dialekt - In de zunne ligt de vlasgaard
effen, hardgetoold en wit,
zounder dat er eene knorre
hoiger of 'n andre zit.
En de koeier achter dat 'n
zine koeien hee gedaan,
komt verzichtjes ip z'n kloefen
t' enden an de vlasgaard staan.
- A! die morsche duuvels, zegt 'n
tusschen zine tanden, wocht!
'k zie d'n gunter were steken!
en ol zeven keers gezocht!
Zounder vodder letten smit 'n
zine kloefen an de kant,
kloefen die te vele piepen
om te terten over 't land.
Iedre kee, dat 'n verzichtíg,
traagschjes heft an zine been,
zien ze deur de groite gaten
van z'n zokken, ol z'n teen.
| |
[pagina 712]
| |
Lik 'n katte stapt 'n zuutjes
zounder da 's ne kop veroert,
en 't is oltid lik na 't zelve
dat 'n kiken bluuft en loert.
Ip 'n ende staat 'n stille,
stille tegen dat 't gebeurt,
dat er ieversten in 't ronde
eerde best of openscheurt.
Boimslag stille, lik de schuwen
in de stikken; en de wind
kluddert an z'n oude kleeren
ol wa dat 'n grepe vindt.
Ton, de joungens die da bleeven
t' enden ip de partie land,
zien z'n handen nerestekken,
en verdwinen onder 't zand.
In n'n duuvelslag zoi wos 'n
were rechte: - 'k hee d'n ol,
zeid'n, gauwe joungens, 'k winne
tien centiemen, 't is ne mol!
Om. K. De Laey.
Leuven, 17 Mei 1900. |
|