Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1

[p. 595]

Een landschap uit Haspegouw.

Watten wolken wiegen in het luchtruim;
statig drijven zij van Noord naar Westen,
zilverig omlijst met roze ringen;
zachte zefirs spelen met het loover.
't Beukenloof, met lispelende blaadjes,
ruischt en schommelt zachtjes heen en weder,
wijl het windje een wiegeliedje kweelt.
Diepe rust ligt over 't lieve landschap:
slechts de vogels vallen soms aan 't veêlen,
tusschen 't loof der dichte doornenhagen.
Aan de westerkimme zinkt de zonne,
rijk gedost in avondrood en purper;
zij bestraalt met loddrig oogenglanzen
't landschap, dat in vredige avondrust baadt.
't Groen en 't goud der zonne smelten samen,
als gemengeld in verhitten smeltkroes

Loeiend daalt het hoornvee langs de helling,
voortgedreven door des wachters zweepe,
die hel-schuifelend de bonte ruggen
treft en striemt der kudde zuivelkoeien.
Rhytmisch klinkt de bronzen belle thans, die
heen en weder bengelt aan den nek des
stiers, den sterken, vuurgen, breedgebouwden.
Vette kalvers loopen hupplend mede,
tusschen 't snuivend, zware moedervee,
dartel wrijvend langs de huid der ouden.

[p. 596]

 

‘Juh!’ zoo komt het uit des wachters horen,

 

dat het galmt door heel de verre vlakte.

 

‘Juh!’ en hipplend, tripplend danst de kudde

 

koeien naar den stillen vijver heen,

 

waar de laatste gloed zich baadt der zonne.

 

Glanzend glipt het glijdend golfje langs het

 

ranke riet, dat ruischend buigt terneder.

 

Eens nog ‘juh!’ en plomp! daar daalt in 't water

 

gansch de bonte schare, dat het nat in

 

zilverperels spat tot op de ruggen,

 

waar het drupplend, glimmend weer van afleekt,

 

tot op 's vijvers licht gegolfde vlakte.

 

't Kalfje huppelt door het oeverriet,

 

wijl de moederkoeien stil zich drenken

 

en met lange, trage teugen 't zilvren

 

water van den blauwen vijver zwelgen.

 

 

 

Klets! klapt nu de zweep, en gansch de schare

 

wipt het water uit, de velden door,

 

waar nu, hot en har, een boer staat met het

 

zwarte en afgeknotte pijpjen in den

 

mond en de eelte handen in den broekzak.

 

Lustig heft de wachter nog een lied aan:

 

krachtig klinkt het in de rust des avonds.

 

Nog één stap en, - blijde balkend, stuwend,

 

stoeiend, springend, worstlend, vliegt de kudde,

 

al dooreen, den steenen stal in, waar het

 

voeder in de volle kribben aantrekt.

 

 

 

Julius-J. L'abbé.

Oostende.