Dietsche Warande. Jaargang 2

[p. 352]

Een edel Exempel,
medegedeeld door Jhr Mr Ph. Blommaert.

Ic vant gescreven op eenen serc,
Met sconen letteren in een perc,
Daer een doot man onder lach,
Die seide, als ic u segghen mach,
In deser manieren, in deser saken,
Oste die dode jeghen den levende sprake:
‘O mensche, du gaet over mi,
Wachti van sonden, dat radic di;
Stant op ende besich mi wale^{V. 9}
In hoe arm ene sale
Ic van erden ligghen moet;
Mi en can ghehulpen al dat goet,
Dies ic wilen hadde soe vele;¹³
Die worme crupen mi dore die kele,
Ende hebben mi ghebeten 't herte ontwee,
Dat wilen hadde joyen mee,¹⁶
Den lichame, witter dan die snee,
Nu es hi swerter dan een brant:
Ansichte, buc, voete ende hant.
Ghelijc dat die sonne den snee
Te water brinct min no mee,
Soe es mijn lichame worden erde,
Die ic wilen hielt soe werde.
Gedinct dat ic di ghelijc was;
Nu liggic hier ghelijc als was;
Dat ghesmolten leghet in 't vier;

V. 9 Besich, bezie.

13 Wilen, weleer.

16 Joyen, fr. joie, vreugd, blijdschap.
Mee, meer.

[p. 353]

 

Al der ghelike soe ligghie hier.

 

Dus moghedi weten in uwen sin:

 

Dus seldi werden meer no min;

30

Ende ghi en weet oec niet wanneer!

 

Nu biddet voermi Onsen Here,

 

Dat begheric vele meere.

 

O mensche, die in den spieghel sies,

 

Ende di te verheffene plies^{V. 34}

35

Om dine vorme, om dine ghedane,

 

Hoert wies ic di vermane:

 

Al bestu slecht ende scone dijn vel,³⁷

 

Het's een byste, ende niet el;³⁸

 

Dattu daer sies in den spieghel

40

Ghelijc dat caf onder den vleghel

 

Met crachte sinen keest moet gheven;⁴¹

 

Wat verhefstu dan in dit leven

 

Met dijnre hoverde, met dijnre oreeste!⁴³

 

Als 't caf quite es van den keeste,

45

Proeft waer toe dat nutteleec es,

 

Anders dan men 't trect in 't mes.

 

Dus eest, mensche, met dijnre vorme;

 

Men trecse in d' erde onder die worme,

 

Daer si saen te nieute comen.

50

Al eest dat men die mensche noemt,

 

Du best dulder dan ene beeste;

 

Want du drives weelde ende feeste,

 

Die onlanghe mach duren.

 

Waendi, ghi en selt besuren

55

Ende doghen hier omme wee?

 

God en laet hem nemmermee

 

Vore di an den cruce slaen;

 

Hi hevet eenwerven ghedaen,

 

Hi en comt er nemmermeer weder toe.

60

In allen tiden spade ende vroe

 

Soutu dit in 't herte onthouden.

V. 34 Plies, van plien, plegen.

37 Slecht, glad.

38 Byste, buste.

41 Keest, by Kiliaen: nucleus, granum, germen - kern.

43 Oreeste, eigenlijk onweder, storm; hier in den zin van verwaendheid. Zie de Grimbergsche Oorlog, D. II. Aent. op v. 2568, 3184, 3789.

[p. 354]

 

Alse dine lichame sal vercouden,

 

Ende werden swerter dan een brant,

 

Ansichte, buc, voete ende hand,

65

Ghelijc dat die sonne den snee

 

Te water brinct min no mee.

 

Hoe moghedi dan in dit leven

 

Soe node dine aelmoesene gheven,

 

Daer de zielen dus op hopen.

70

Merct hoe die tide lopen,

 

Die di selen achter halen;

 

Dan moetstu dinen seyns betalen;^{V. 72}

 

Hier jegen en es gheen verdringhen¹⁾.

 

God moet ons in selc leven bringhen,⁷⁴

75

In selken wille, in selken ghepeins,

 

Dat wi betalen onsen seins,⁷⁶

 

Dat wi comen moghen daer boven,

 

Daer die ingelen Gode loven,

 

Des moet wesen mijn volleest,⁷⁹

80

Den vader, den sone, den heilighen gheest.’

Uit een HS. der XIV^e eeuw van wylen den Heer Van Hulthem, N^r 192; thans ter Koninklyke Bibliotheek te Brussel.

V. 72 Seyns, cijns, van 't latijnsche census.

1) Verdingen? Red.

74 Moet, moge.

76 Seyns, cijns, van 't latijnsche census.

79 Volleest,