Deus Ex Machina. Jaargang 8

[p. 69]

Met liefde over de leegheid

Het ontbreekt mij, maar dat zie je niet
aan een weinig water
voor de plant in de pot van mijn hart
het gummigroene lover van mijn lichaam nu
groeit gedragen door alleen maar mijn bloed.

Ik ben moe en van alle woorden verlaten
zelfs de vriendschap van een mens is mij vreemd
mijn tranen zijn gestold nog voor mijn verdriet
een aanvang nam.

Mijn handen blijven warm bij elke handdruk
mijn lippen vochtig na elke kus en voor de volgende
maar binnenin en dat zie ik alleen,
is het water de karige vloeistof van mijn verbeelding

Als ik mijn ogen sluit zie ik de leegheid
en enkele nog werkende organen.

raf koens