Deus Ex Machina. Jaargang 8

[p. 67]

Vier gedichten

Van alle vrouwen
neem ik jou, als je wandelt
in het blauw van
de zondagmiddag spreek je
van een goede dood.

Er slapen duizend mannen
in het duister van je schoot;
maar 's avonds draag je
hun gezichten naar de aarde.

Regen

Wij slapen in de tuin,
de aarde dient als hoofdkussen;
het regent tussen nu en vroeger
lieveling.

Je gezicht is verscholen,
niet voor de regendruppels, maar
omdat je elke middag anders bent.
Ik streel je haren, de dood gewent.

[p. 68]

De Zomer

Zoals een ziek dier
wegraakt van de anderen
gaan je vingers van mij weg;
de zomer heeft je handen
niet genezen.

Alles gebeurt, maar
de vogels lijken trager
en minder vaak te dalen
uit het heelal.

Je bestaat tussen de morgen
en de avond in, maar 's nachts
volg je een schaduw naar de
toekomst, een tijd van volgzaamheid
liefste.
In je kleine oorschelp wordt mijn
stem geweerd, alsof je ooit
alleen de slaap in gaat;
je hebt je schouders naar mij toegekeerd.

rogi wieg