|
| |
| |
| |
De Denker.
No. 546. Den 14 Juny. 1773.
[Het booze Wyf verbeterd in een Dichtstukje.]
Quare mulier benevolentissimam se futuram viro pollicita est. Memorabile exemplum, pertinaciam mulietrem variis artibus frangendam esse.
N.V.
Het booze Wyf verbeterd.
Griet was een potzig wyf,
Zy sleet haer' levenstyd met knorren en gekyf,
En dat zy had een' man gekregen,
Was om haer geld en goed;
Maar ach! die man, te eenvoudig van gemoed,
Genoot niet lang den zegen,
En 't voordeel van den schat,
Dien Griet zyn wyf bezat;
Zy graauwt hem toe: myn geld heeft u bewoogen!
| |
| |
Gy hebt u zelv' bedroogen.
Het staet u zeker fraei, dat gy den Heer dus speelt,
Gy hebt u dwaeslyk ingebeeld,
Uw' leegen beurs zoud styven.
Neen Joostje! neen, myn Vriend! die rol is uit,
Gy krygt voortaen geen roden duit,
Dus wacht u iets te vraegen,
Want gy krygt geen gehoor,
Wie zou den goeden Joost in deezen niet beklaegen?
De man bezwykt van al 't verdriet,
En zei wel duizendmael: ‘O Griet!
Ik zal van hartzeer sterven’!
Hy dagt, ik zal, door deeze tael,
Van haer gemoed, schoon hard als stael,
Een weinig gelds, of mooglyk troost verwerven.
Maer neen; zy stoort zich daer niet aen,
Joost moest die booze pry, zyn wyf, ten dienste staen,
En als zy sprak, dan moest hy vliegen,
| |
| |
En doen het geen zy hem gebood.
‘Daar, (zegtze:) hebt ge bier, wat rotte kaes en brood,
Loop voort, gy zult my niet bedriegen;
'k Blyf vrou en voogd van al myn schatten goed, en geld’,
Dus was het met dit paer gesteld,
Tot Joost, door duizend tegenheden,
En ongemakken, stierf van rou,
En Griet wierd Weduwvrouw.
Zy was zelf om den dood van haeren man te vreden.
Toen vloekte elk een haer snood gedrag,
Terwyl men nooit haer weergâ zag
Van onmedogendheid, by heel het vrouwentimmer.
Maer 't loopt hoe langs hoe slimmer:
Want zy verwierf in korten tyd
Een' andren minnaer, die haer vryd;
Hy hadt in vroeger dagen,
In 't bloedig oorlogsveld zyn vaderland gediend,
En was gevallig by een' vriend,
Die om den droeven dood van Joost nog zat te klaegen.
| |
| |
Hy hoort het boos gedrag van Griet,
Maer zei! ‘Ligeen! beklaeg den dooden niet:
Het was zyn' eigen schuld, dat hy zich liet regeeren,
En raekte in het verdriet;
Ik zou dat wyf wel anders leeren!
Ei geef my van uw gunst een blyk:
Is 't waerheid dat men zegt? is 't Weeuwtje dan zo ryk?
Dan wil ik met haer trouwen’!.....
‘Och! zei, Liggen, de hardvriend van Regan,
Dan zyt ge een' ongelukkig man!
Die echt om geld en goed zal eeuwig u berouwen’!
‘Ik stoor my, 't allerminst, aen deeze zwaerigheên
Zei Regan tot zyn' vriend Ligeen,
‘Ik ben verliefd, en min daerby haer pistoletten.’
Hy vryd, en trouwt in eene maend...!
Nu werdt Regan, hoogmoedig en verwaand,
Niets kon zyn'roem op 't geld van ryke Griet beletten;
Dus zag hy zynen wensch volbragt;
Men viert na 't trouwverbond, den blyden bruilofts-nagt;
Wie zou de blydschap paelen zetten?
| |
| |
Griet was in alles wel te vreên.
Regan speelt Liefje ja! of zoete bekje neen!
Om dus hoe langs hoe meer in haere gunst te raeken.
En krygt dus zoo veel vat op 't vrouwelyk gemoed,
Dat hy de baen weet klaer te maeken:
Want nu hy al haer nukken kent,
En ongestoord haer gunst en achting blyft verwerven,
Vat hy een' goeden luim, spreekt van een testament,
En wie hun goed zou erven.
‘De Vrienden van uw' eersten man,
Schoon ik 'er juist geen kwaed, myn lief! van denken kan,
Zie ik, van tyd tot tyd, by de Advocaten zwerven’;
Dus spreekt, en preêkt hy dag aen dag,
Terwyl hy tot zyn voordeel waekte,
En eindelyk zyn' hoop, en wensch opdagen zag,
Daer zy hierin aen hem het jawoord slaekte;
En Regan erfgenaem van al haer schatten maekte.
Dit was volkoomen naer zyn' zin!
Maer Griet kreeg ras berou, zy zag 'er nadeel in!
Doch alles was beschreeven:
| |
| |
Wat zou de sloof nu doen?
Zy knort: hy geeft haer zoen op zoen,
En zegt: ‘myn lieve Griet! gy zult het langste leeven’!
Zy houdt dit voor een profeetsy,
En dagt, dan blyft het geld en goed aen my,
En dus begonze, op nieuw, haer' ouden rol te speelen;
Toen leedt Regan nog meer verdriet,
Dan Joost geleden had van Griet!
Zy wou van haeren man geen tegenspreeken veelen;
Des zwygt Regan, en doet haer' wil,
Maer zy zwygt nimmer stil:
Ten lesten word dit paer verzogt by goede vrinden.
‘Wy gaen, zegt Griet! dat 's kost gespaerd’!
Men zadelt 's morgens 't beste paerd...!
Zy denkt voor 't hongrig lyf, daer braef wat knap te vinden.
Daer draeft men heen door drek en slyk;
Hoe zat die trotse pry op 't gat van 't paerd te pronken!
(De vrouwen doen het meer; hiervan behoeft geen blyk)
| |
| |
Zy schreeuwt: ‘Regan rydt toch den dyk!
Hier is niet lang verleên een jeugdig paer verdronken’!
Hy wil, maer houdt het paerd, dus kan het beest niet voort,
Hoe hard hy slaet of spoort.....
‘Nu is myn taai geduld ten end,’
Zegt Regan, als een dolle vent,
En raest, en tiert, en bliksemt met zyne oogen!
Ja schreeuwt! ‘'k heb duizendmael gezeid,
Ik duld van mensch of dier geen ongehoorzaemheid,
En zal die nooit gedoogen’
Hy schiet het paerd dus voor den kop,
En graauwt toen tegen Griet! ‘neem ras den Zadel op,
Of vrees twee andre kogels’....!
Griet sprak hier tegen niet één woord,
Maar stapte met den Zadel voort,
Als had zy aen haer beenen vleugels,
En Regan kreeg de beste vrouw,
Die hy zyn leven wenschen zou:
| |
| |
Want Griet liet zich regeeren.
Gelukkig, dat haer wrevlige aert,
Door Regans overleg, en 't sterven van he paerd,
Zich eindlyk liet beheeren.
B.
Deze Vertoogen worden uitgegeven, te Amsterdam, by de Erven van F. Houttuyn, en zyn, ieder Maandag, by dezelven te bekomen: en, wyders, te Nymegen by H. Wolfsen, Arnhem W. Troost, Dordrecht A. Blussé, Haarlem J. Bosch, Delft E.v.d. Smout, 's Gravenhage J. Thierry, Leiden P.v.d. Eik en D. Vygh, Rotterdam R. Arrenberg, Middelburg P. Gillissen, Vlissingen P. de Payenaar, Leeuwaarden H.A. de Chalmot, Harlingen F.v.d. Plaats, Sneek R. Zeylstra, en Groningen J. Crebas en L. Huyzing.
|
|
Auteursrechtvrij