Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael



[pagina 66]
Een nieuw Minnaers Lied,
op een schoone Wyse. GEluckig is den Mensch, Hoewel hy veel moet lijden Als hy naer sijnen wensch In 't leste mag verblijden; Want eens getroost te zijn, Is lijden sonder pijn. Maer als een opregt hert Sijn sinnen heeft gehangen, En leven moet in smert Sonder solaes t'ontfangen, Dan is 't een helsche pijn, En een torment so groot Veel minder als de dood. Ik heb het beproeft, Als God wil kan veranderen: Men seyd dat bly en droef Altijd komt na malkanderen, Is dees Sententie waer, So weet ik voor gewis Te krijgen laeffenis. Segt my dan schoon vrindin Die my nu doet bedroeven, Of gy u wedermin My ook sult laten proeven; Want min ik maer alleen, Als gy niet mee en doet So is 't verlooren moet. Segt lief in al mijn smert Sal ik nog troost verwerven, Of sal nog mijn jong hert, Van droefheyt moeten sterven Ik bid u staet my by; Laet u hart en het mijn Somtijts te samen zijn. Gunt my somtijts 't geluk, Dat ik mag by u wesen: Lief helpt my uyt den druk, Alleen kan ik niet wesen; Gunt my maer dit faveur, Dat ik mag by u staen, En somtijds spreecken aen. Dan sal ick voor de rest God voorder laten werken, Die hoop ik dat in 't lest Noch eens my sal versterken, Op dat ik u getrouw Ook in den lesten nood, Mag blijven totter dood. Adieu Princes Adieu, Adieu mijn Ziel, mijn leven; Dit bid ik maer van u, En wilt my niet begeven: Aensiet my voor u slaef, Die liever sag het graf, Dan u te wijcken af.