Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

[p. 65]

Damon en Dorinde.

t'Samen-gesang, Voys:

Damon.

O Lief Dorinde, waerde maegt,
U schoonheyt sal ik prijsen,
En steets te bewijsen,
Mits die u behaegt,
Volmaeckten Engel,
Hoort mijn klagten aen,
Ziet eens hoe dat ik hengel,
Om u min t'ontfaen,
Wilt my van smert ontslaen.

Dorinde.

Dat het geluk u gunstig was,

En u soo veer liet komen,
'k Wed gy soud' gaen roemen,
Van 't geluk so ras,
En ik u branden,
Maer eens had geblust,
En gy liet my in schanden,
Neen ik agt geen list,
't Is beter ongekust.

Damon.

Ik heb geen koude wint ontsien,

Nog ook geen suere buijen,
Uyt het Noord en Suyen,
Maer op u gebien,
Heb ik gaen drijven,
Al u Vee gejaegt,
Om in de Stal te blijven,
Hielt ik steeds de wagt,
Voort 't ongediert in de nagt.

Siet gy niet wat de liefde doet,

Heb ik niet uwe Schapen,
Doen gy laegt te slapen,
Voor de Wolf behoed,
En voor 't vekragten,
Van den Bos-Godt Pan,
Die nu uw eer ginck tragten,
Wie hulp u daer van,
'k Verjaegde den Tyran.

Ik eys geen loon dan wedermin,

Voor al mijn trouwe daden,
Is 'er geen genaden,
Schoone Herderin;
Mijn dagt ten lesten,
Van mijns levens draet,
Ten zy dan die my quetsen,
Wederom tot baet,
Haer misgenot wat raet.

Dorinde.

Ik ben u gunstig wat u deere,

Ik sal u trouheyt loonen,
En liefde betoonen,
Maer dan zwijgen leert,
Komt dan Dorinde, In dit elsen lof,
En sal ons niemant vinden,
Damon niet te grof,
Mijn eer verdwijnt tot stof.

Princes ydoon, dit is ten toon,

Van alle ruykende bloemen,
Maer sy wou niet komen,
Sy was so niet gesint,
S' is daer niet lang gebleven,
Met haer dertel Vee,
In 't sant heeft hy geschreven,
Op 't kantje van de Zee,
En sey mijn Lief adieu.