Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

[Princesse die mijn ziel gebiet,]

PRincesse die mijn ziel gebiet,
O Vrou van mijn hert,
Merkt op 't onlijdelijk verdriet
En d'eeuwige smert,
Die ik om dy, Gestadig ly,
Erbarmt u dog eens over my,
Met sugten en klagen,

[p. 64]

 

Verslijt in mijn dagen,

 

't Is zwaer om te dragen, Gelooft het vry.

 

't Zy wat ick doe, ik drinck, ik eet,

 

Ick slaep of ick waeck,

 

Ick denck niet anders als om leet,

 

Op u, o my uw' vermaeck,

 

Uw' frisse jeugt, uw' wijse deugt,

 

Uw' omme-gang vol van geneugt,

 

Uw' deftige zeden, uw' bloeijende leden,

 

Uw' aerdigheden, en uw' soete praet.

 

By die gaven zijt gy noch,

 

Heel braef gemaniert,

 

Maer ach uw' wreede strafheyt doch,

 

Dit al weer ontciert,

 

Ach lief beraed, metter daed,

 

Of segt my self wat my misstaet,

 

Waerom o Godinne,

 

Voogdes van mijn sinne,

 

Gy dus mijn minne geheel versmaet.

 

Segt ben ick kreupel, ben ick lam?

 

Of ben ick mismaeckt, Ben ick nedrig van stam,

 

Of qualijck bespraeckt,

 

Of zijt gy soet, Op geld en goed,

 

Al heb ick dat niet in overvloed,

 

Dat kan ick wel winnen,

 

Lief laet ons gaen beginnen,

 

Maer trouw van binnen, is mijn gemoet.

 

Seer haest vergaet des werelds schat,

 

Door krijg of door brand,

 

Maer d'alderbeste rijckdom dat

 

Leyd in 't verstant;

 

De deugt die kan licht maken,

 

Een arm gesel, een schat rijck man:

 

Ja in korte jaren

 

Veel goeds doen vergaren,

 

Dus laet dat varen, En neemt my an.

 

Ick sal u dienen so getrou, of 't sal my zijn leet,

 

Als d'alder-braefste man sijn vrou,

 

Op aerden oyt deed,

 

So u yet lust, ick sal geen rust,

 

Oyt hebben eer die is geblust,

 

En wat gy wilt haten, dat sal ick ook laten,

 

Daer op in 't praten, wort gy gekust.