Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael
(1720)–Anoniem Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael–
Auteursrechtvrij
[pagina 36]
| |
Stemme: Alst begint.
IK sugt, ik ween, ik klaeg,
Van droefheyt al mijn leven,
Mijn Lief die mijn te minnen plagt,
Die heeft my nu begeven.
Wy waren soo gepaert,
Als een Godinne der menschen,
Hoe edel, hoe rijck, hoe jong gejaert,
Geen schoonder mogt ick wenschen.
Dan komt sy smorgens vroeg,
En sy is soo lieftalig,
Daer toe heeft sy bruyn Oogjes schoon,
Twee Lipjes root-coralig.
Nochtans sy my verliet,
Sy is met een voor-heenen:
Met een die daer Flora hiet,
Haren naem doet my weenen.
Schant Flora die 't ontvloot,
Als hy sijn Vrou vertelde,
Hoe dat hy een ander sijn liefde droeg,
Daer sy haer seer in quelde.
Doe namen sy haren gang,
En meenden by my te komen,
Daer ick lag onder de Lov'ren groen,
Een Wilt heb ick vernomen.
Hy spande sijnen Boog,
En meende dat Wilt te raken,
O doodt ! die daer bedolven leyt,
Moest die mijn Huysvrou smaken.
Hy kustense voor haer mont,
Hy meende dat bloet te stelpen,
Maer laes hy geen secours en vont,
Om sijn Huysvrou te helpen.
Adieu mijn liefste lief,
Adieu mijn opperste waerde,
Adieu Lief die begraven leyt,
Onder dese zwarte aerde.
Adieu mijn Lief adieu,
Adieu mijn welbeminde,
Adieu die hier begraven leyt,
Onder de groene Linde.
|
|