Van de Antwerpse Joncker en een Boerin.
Stem: Rosemont.
OM den geest wat te vermaken,
Sal ik u singen een nieuw liet,
Van een also vreemde sake,
Die t'Antwerpen is geschiet,
Hoe een Joncker sijnen sin
Stelden op een schoon Boerin.
Desen Joncker wel geslepen,
Lag uyt een Venster en sag,
Daer 't Boerinneken onbegrepen,
Quam voorby op eenen dag,
Die met Vincken was belaen,
Een die moog'lijk heete kog'len,
Meer ontsag dan [D]en schone vrouw
Sey waer voor laet gy u Vog'len,
't Boerinneken sprak ter goeder trou
Voor negen stuyvers mijnen Heer,
Somtijts krijg ik nog wel meer.
De Joncker sey ik ben te vreden,
Komt in huys ontfangt u gelt,
't Boerinneken is in huys getreden,
En hy heeft haer daer getelt,
Een twee drie en dan nog ses,
En sy stack het in haer tes.
Daer stont Rijnse wijn met suyker
Daer hy 't Vroutje meed' beschonck,
Wel en sey mijn Heer gants duyker,
Noyt en dronk ik sulken dronck,
Doen hy sag dat sy 't wel mogt,
Hy haer nog een troyken brogt.
Hy nam 't boerinneken in sijn armen
En hy wiepse op het bedt,
't Vrouken dat begon te kermen,
Sey wel Joncker wat is dit,
Vraegden ik u van te vooren niet,
Waer voor gy u Vog'len liet.
't Boerinneken sey ik meende mijn Vincken,
De Joncker sey ik meende jou,
Daerom gaf ik u te drinken,
Met soo zweeg dat Vrouken stil,
En de Joncker deed zijn wil.
Oorlof gy schoone Boerinnen,
Die met Vincken gaen te Merckt,
Gaet in geen Herberg binnen,
Op dat gy niet onteert en wert,
Weest getrou die u bemint,
Op dat gy reyne liefd' verwint.
|
|
Auteursrechtvrij
