Clioos Cytter, slaande aardige gezangen, nieuwe wyzen, geestighe steekdichjes en brandende minnekusjes

Sarbande.

ALs ik mijn leven,
Om u heb begeven,

Zijt gy dan, ô wreede, voldaen?

Moet ik dan lijden,
Om u te verblijden,
Ik zal dan uw lusten verzaân.

En daal heen,

Na beneân,

[p. 116]

 

Op de schreên,

 

Van zoo veel helden,

 

Die het zwaart,

 

Op der aart

 

Nimmer spaart,

 

Maer neder velden.

2.

Wilt my, ô schoone,

 

Maer die gunst betoone,

 

Wanneer ik begraven wort;

 

Dat g' uit uw oogen

 

Zoo groot van vermoogen,

 

Een eenig vocht traantje maar stort.

 

Dat zal my,

 

Nu ik ly,

 

Vrolijk, bly,

 

't Hert nog verquikken;

[p. 117]

 

Denkken doen,

 

Hoe g' in 't groen,

 

Met een zoen,

 

Pleeg te verstrikken.

3.

Dat natte traantje,

 

Uit het gette kraantje,

 

Zal dringen door 't marmere graf;

 

En door mijn lippen,

 

Ten monde in gaen glippen,

 

Daer 't zieltje het lichaem begaf.

 

En het lijf,

 

Kout en stijf,

 

(Hoe men 't vrijf,)

 

Adem in blazen;

 

Als het licht,

 

Wiens gezicht,

[p. 118]

 

't Leven sticht,

 

En 't al komt azen:

 

 

 

J. Dullaert.