|
| |
| |
| |
Ballette du Hay.
VEnus, moeder van de Min,
Wilt mijn straffe Bosgodin
Met uw minne blixems treffen, dat
Haer klontrent harte bloet,
't Geen 't hart ontfonken doet,
Als dan de brant komt te stygen,
Dan zal het bevrosen kristal,
Die traantjens die schat,
Ik dan 't waardigste boven al.
| |
| |
Z'is veel straffer dan de beer,
Die in't barre Noort zoo veer,
Zwaait den bevrozen koude ke gelstaf,
Nooit neigtz'er altijt doove ooren,
Maar het schijnt zy't alles belacht,
| |
| |
Had zy Venus Roozen hoet,
En de gordel, die haar doet
Soo heerlijk blinken in der Goden oog,
Of Pallas schilt en speer,
Dan zoud haer een yder achten,
Een van dees godtheyt te zijn,
Meer schoont' dan die geen,
Die Paris op Ida gaf d'eer.
| |
| |
HAar lichaem net besneden,
Haar wel gemaeckte leden,
Haar brave en kuysche zeden,
Haar roode tepeltippjens,
Twee marmre minne klippjens,
Haar purper-roode lippjens,
En haer blixem stralend' oogen,
Die Venus Zoon voor snaren,
Bruikt op zijn taje Boog;
| |
| |
Zijn starker dan de boeyen,
Die 't jeugdig hart doen gloeyen,
Wanneer de min komt groeyen,
En haer welgemaakte handen,
Raekt zy my maer eens aen,
Doen 't hart veel felder branden,
En als het sneeuw vergaen.
Op hare kaakjens bloozen,
Geen verf kan die gelijken.
't Moet alles voor haer wijken,
Vrouw Venus zelfs moet strijken,
| |
| |
En ik bidt van ver haer stralen,
Zoo vol van godtheit aen,
Zoo zy die met laet dalen,
Is 't heel met my gedaen.
|
|
Auteursrechtvrij