Chrysallis. Jaargang 1979

[p. 76]

Leopold van den Brande

De nabijheid van spiegels

als vrouwen in de nabijheid van
spiegels. benader ik je. neem gedaanten
aan, en toon plots duizenden kleuren,
als bij het splijten van ruw diamant.

baltsend nader ik. en je spint mij in,
in webben van crystal, en ontpopt, tot
ik je dooraderd parfum doorzie. je handen
hun eroties schimmenspel in je ogenschaduw.

als de geur van vergane vrouwen in de
nabijheid van spiegels, de deur van het
landschap dicht gaat, het licht vergeelt,
en woorden urnen werden waarin je
wacht op de wind.

je navel leg ik, als een juweel van vlees,
in een doosje, met zwart satijn bekleed.

[p. 77]

Klein makaber sprookje om kinderen eeuwig slapen te laten

wagenwijd staat de ruimte open.
een kind loopt erin, de bal achterna.
geen geluid, geen stilte. het weet
van vrouw, noch man. duwt met zijn
kleinste handen al het water
van zich af:

ik ben uit een, uit één en
eenzelfde breken. geen ogenblik
of het verlichtte mij in een
volmaakt duister.

ook de dagelijkse dingen ontstaan
bij dageraad. en eindigen in de droom
in het ontwaken. zo het jongetje uit
Mexico, parels uit de suikeren schedel
snoept. het meisje uit Vlaanderen,
schuift men zand op de ogen.

in een stilleven denkt over dit alles
de okkernoot na. en over de schaal
en haar overige dode vruchten, de
velden bloedovergoten maiskolven:
uit de wouden treden dieren en
vogels plots even naderbij.