Die historie van Christoffel Wagenaer

[36] ¶ Hoe dat Christoffel Waghenaer tot Halverstadt een wonderlijck Avontuer aenrichte met een Dienstmaecht.

ALs nv Christoffel Wagenaer in die Herberge quam, so sadt daer een welbedaechde Maghet in de stoue, ende hadde een cleyn Hondeken op haren schoot, daer sy mede sadt en speelde, de welcke hy siende, groette hy haer, ende sprackse seer vriendelijck aen, meynende, dattet dien Nacht goet Rou voeder² voor zijn Peerdt gheweest soude hebben, maer also sy hem na synen wille niet en antwoorde, so verdroot hem dat seer, dewijle dat daer vele Luyden tegenwoordich waren, die welcke al hoorden, dat hy so spottelijck afghewesen worde. So dachte hy by hem seluen, dat hy haer dat niet onvergolden en soude laten, ende om dat hyse wel betalen soude, so veranderde hy haer Hondeken in die gedaente van een groot ongeschickt dinck³, met het welcke sy al bleef sitten spelen. Sy heftent op, ende danste daer mede op haren schoot, het welcke die Gasten siende, dat sy daer so vriendelijck mede speelde, hadden daer groote ghenuechte in. Dit duerde so lange, tot dat die Weerdinne in de stoue quam, ende sach dat dese Maecht dat leelijcke groote dinck in haer hant hadde, ende so vrientlijc daer

2 Ruigvoeder; hooi en stroo

3 Een monsterdier

[p. 42]

met speelde, so beghonst die Weerdinne te roepen, ende seyde: Wat duysent vercken hebdy hier in de hant? schaemdy v niet voor alle dese goede Luyden, die hier rontomme sitten? Sy sprack: Het is mijn Hondeken. Die Weerdinne sprack: Is dat een Hondeken? het is een groot onverledich¹ dinc? Doen opende Wagenaer haer Oogen ooc, dat sy [37] dat sien conste. Als sy dat nv sach, so verschrickte sy seere, ende stont op, ende schudde dat van haren schoot, ende liet dat costelijcke Cleynoot op de Aerde nedervallen. Doen begonste het te jancken gelijck eenen Hont, als het was, ende sy woude ter deuren wtloopen, doen verblinde haer Wagenaer de Oogen wederom, dat sy die deure niet vinden en conste, ende doen sach sy op die Aerde neder, doen dochte haer anders niet, dan dattet haren rechten Hondt wederom was, alst ooc dede, de welcke schier half doot was. So nam sy hem weder op, ende verquicte hem weder. Die Gasten dit siende, merckten wel dat Wagenaer alle dese boetzen maeckten, om die Maecht te vexeren. Ten lesten vandt die Maecht die deure noch, ende sy liep met haer Hondeken inde Keucken. Die ander Maechden, die hier niet van en wisten, worden dit oock siende, ende lachten een weynich int heymelijc, die een schaemde haer voor die ander, also dat Niemants² wat dorfte segghen. Terstont daer na quam die Weerdinne oock in de Keucken, ende sy beval die Maecht, datse den hont wech sluyten soude, ende van dien Avont niet weder voor den dach brengen, Want sy sach wel datter eenen schalck onder den hoop was, die alle dese boetzen maeckte. Die Maecht verberch haer met den Hont, ende en dorfte niet weder voor den dach comen. Ende hoe dicwijls datse den Hont aensach, so en condese daer anders niet aen sien, dan dattet eenen grooten Sem-

1 Afzichtelijk

2 Niemand

[p. 43]

pronium¹ was. Ende also bleef den Hont verandert tot op den derden dach, doen worde hy weder te recht, maer hy sterf corts daer na. Also betaelde Christoffel Wagenaer die Maghet haer onvriendelijcke woorden.

1 ?