Bzzlletin. Jaargang 26

[p. 22]

Kees Ouwens
Vier gedichten

Een wilgenrij in een halve ovaal, omheenbuiging
van oudsher, glorie van de rest, ruisende
Schok, kolk het bloed inboezemend. Doorsnijding
recht door de omstreek, rakelings buiten schot
Verblijvend resterend geheel, behouden heffing,
effectief compleet onbejaagd affect
Uitstulping van de meetlat, omhaal van de weg
in de langsrichting, navel pal in de roos,
Aangeplant geheim van de regelmaat in lege velden
Hoge omgeving van een wei, behelzende
Bocht, een sloot
binnenom, reliek van de landinrichting

Hof van beheer - de dans ontsprongen
op de tekentafel - als geënt op de waterweg
Kanaal van geboorte, in omgekeerde
tijdsvolgorde. Kon in handreiking,

Het roersel dat het wekte, overgaan
dit voorhandene?

Dat het uittekent in termen recht op de man af,
de passant te verstaan gegeven
Om van herkenning te spreken,
Waarin hij keert?

De zelfde komt weerzien het veer, en zijn persoon
hij gelijkt de schimmen bevolkend de hersen
De bomen laten zich rooien tot de afvaart,
en de seconde is de bijl, gelegd aan de wortel
der dagen, de ogen schouwen de toedracht van zaken,
want het licht valt en het verval is de loop
Van het water, zoals de wind doolt neerbuigend
over de halmen om te ontsluieren de roos:
turbulent is de weerwil, maar de berusting
doet voor de revolte niet onder
En buiten de grondslag zijn er geen oorden

[p. 23]

Er is geen bestemming, IJsselmonde

 

Uit gebrek ontbloot de verbreking

 

de weelde, de wildernis weerspannig

 

voor de kar gespannen, de stroom gesust

 

met een bed voor de zomer, de winter

 

 

 

Makelij beheert na de ingreep

 

de grondslag, omhoog vooralsnog

 

helt het vlak

 

 

 

en een hoge vlucht neemt de val

 

De wegen versmaden hun verheffing

 

niet tot de sprong

 

en bijten de hand zacht van de gaarder,

 

de rots die hun tol betaalt uit het vlees

 

dakloos de huizen maakt

 

de monden snoert met het bloed

 

uit de lippen geslagen

 

 

 

De bronnen wellen per vaten

 

en talen niet naar de bodem

 

de gaarde onder de ophef bedolven

 

en de wegen gaan de weg van de legers,

 

het genie recht door zee van de doorbraak

 

de overmacht op de gronden gewonnen

 

En volgen de lijn van bewegen de slang gegeven

 

om de brug te slaan over de rug van het dorp

 

tot de boog ten top voert de afbreuk

 

maar de overspanning leidt tot de halszaak

 

de overkant op geen van de oevers gelegen

De god oorzaak rukt u de vleugels van de schouderbladen
En met de benen op de grond staat uw val op het water
Hoog strekt de heffing over de waarden, de bedding
de stroom ten overvloede, geband door de dijken,
en het veer is de mensenhand gesterkt
door zijn kunnen geen duimbreed te wijken
De verzoening vouwt u de vleugels toe
over de rug van de vereende krachten, het vedergewicht
dat u in de schaal legt, niet te meten, niet gerekend,
en dat u de hand licht met de schatting, de obool
te geven, beneemt u, uw vlucht de bodem ingeslagen,
niet het gewicht maar de wieken

Kees Ouwens (1944). Zijn meest recente bundel, Afdankingen, verscheen in 1995.