Bzzlletin. Jaargang 23

[p. 24]

Diana Ozon
Dichter bij de liefde

Dichter dan bij wie ook ben ik bij mijzelf. Mijn hart slaat snel. De hersens razen langs woorden. Ik neurie een melodie, probeer mijn gevoel te grijpen en proef de klank. Mijn lichaam danst al zit ik stil achter mijn bureau. Verwonderd lees ik het resultaat. Mijn ogen razen langs de regels. Ik zing het nieuwe gedicht hardop, schrap eventuele hakkelingen en herhaal het vers uit volle borst. Dan barst ik los in vreugde.

Ter beloning draag ik mezelf opnieuw een paar ongepubliceerde gedichten voor uit mijn manuscriptenmap. Ze verwelkomen de nieuwe parel in hun serie. Gedichten geven mij een goed gevoel. Ik schrijf voor mijzelf: niemand anders doet het voor mij. Als ik mijn visie en gevoel op papier wil lezen, zal ik zelf garant moeten staan voor de rapportage. Ik schrijf voor de liefde. Eigenliefde voor de vreugdevolle gewaarwording van het sneller kloppen van mijn hart bij het lezen van iets moois. Maar ik ben niet egocentrisch: mijn beleving van schoonheid wil ik mededelen aan de ander.

Mijn dichten is compacte subjectieve verslaggeving: het hardop bevestigen van observaties en gedachten. Poëzie maakt de taal mooi: als de verslaggeving van jonggeliefden onderling die nog broos de afzonderlijke woorden stuk voor stuk als onomkeerbare gebeurtenissen plaatsen in hun harten. Zo is ook het gedicht teer en zoekt het naar de juiste klank. Het probeert de toon te vinden die de gevoelige snaar beroert van de lezer.

Mijn gedichten type ik uit. Ze worden foto's: reprodukties voor mijn geliefden. Wie ik liefheb wil ik op aangename wijze deelgenoot maken van mijn belevenissen. Voor hen zijn mijn gedichten brieven die ze mogen beantwoorden. Publiceren doe ik voor mijn grootste liefhebber. Mijn geliefde is mijn grootste fan. Hij jaagt mijn hart voort bij de gedachte dat ik hem deelgenoot kan maken van mijn gevoel. Ik wil mijn liefde uitzingen, de liefde van die ander keer op keer voor mij winnen en diens liefde delen. Ik ben er trots op sinds het begin van mijn publikaties zo'n trouwe lezer te hebben en ik koester deze relatie. Liefde is mijn motivatie.

Liefde is een goed gevoel voor mijzelf en mijn medemens. Toch zijn er naast mijn vaste liefhebber wel meer lezers waar ik mij wat van aantrek. Mijn werk komt ook critici onder ogen. In mijn hoofd liggen droefmakende citaten opgeslagen van recensenten die in het verleden hebben uitgemunt in seksuele intimidatie. Nare kerels die zich toeleggen op literaire aanranding en zichzelf vrijpleiten door het opzettelijk onbenullig afschilderen van mij en mijn publiek. Vrouwenhaters die de kolommen gebruiken voor hun eigen frustraties. Ik zou mijn leven kunnen wijden aan het voeren van processen en ze alle winnen, ware het niet dat ik mijn energie bij voorkeur gebruik voor positieve acties. Vervelende verslaggevers beschouw ik als onuitroeibare klieren die geen extra aandacht mogen krijgen: ze zijn uitgegroeid van de pesterige jongens met grote monden die aan m'n haren trokken op het schoolplein tot de onvermijdelijke eikels van mijn literaire speeltuin. Mijn verweer bestaat uit de wraak ze op hun bek te laten vallen door weer aan te tonen dat het mij desondanks steeds beter gaat. Als er echter ergens gerede kritiek op is, zal ik zorgen dat het onvolkomene de volgende keer niet meer voorkomt. Ik ben bereid van mijn fouten te leren.

Ook de kunde van mijn collega's respecteer ik in mijn werk. Met hen deel ik mijn taal. Ik wil dat ze mij juist interpreteren anders is het niet prettig samenwerken. We worden in het kleine taalgebied constant geconfronteerd met elkaar. Samen houden we van onze taal en laten deze leven.

Op papier schrijf ik in het Nederlands maar in mijn computer heb ik een digi-

[p. 25]

tale krant waarin ik steeds vaker schrijf in mijn computertaal. Zo kort en internationaal mogelijk doorspek ik mijn taal met afkortingen.

Bijvoorbeeld: ‘W8 FF T Z&, CU 18R, BBZZ & K= 2U2’, wat staat voor: ‘Wacht effe thee zetten, see you later, bye bye zwaai zwaai en kiss to you too.’ Het scheelt 45 aanslagen op de telefoonrekening voor mijn modemverbinding.

Voor dit op zich te cryptische taalgebruik is al een lans gebroken door C.B. Vaandrager en de Maximale dichter Koos Dal~~*. Ons maakt het niet uit of men dit lelijk vindt: het is compact als een gedicht en taal blijft een altijd innoverend voertuig voor communicatie. Het is het jargon van de jongeren en van de toekomst. Ik streef ook naar poëzie voor de Eurojeugd die in het hoog opgeleide Westen hoofdzakelijk met de buitenwereld communiceert via apparaten. Voor de vooruitstrevende versie van de middeleeuwse troubadour bevindt het podium zich op het digitale marktplein van Bulletin Board Systemen.

Het geautomatiseerde leven gaat sommige lezers zonder twijfel te snel en te ver. Mij kan het niet snel en ver genoeg gaan.

Ook met de komst van de Vijftigers, Beat Poetry en de Popdichters hebben critici telkens weer beweerd: ‘dit is niet goed voor de poëzie’. Het tegendeel blijkt waar. De poëzie wint iedere keer een nieuwe generatie voor zich. Bij mijn publikaties houd ik uiteindelijk de hele mensheid in gedachten. Poëzie moet internationaal overdraagbaar zijn, vertaalbaar in alle talen, ontdaan van aan gebied gebonden woordgrappen en toegesneden worden op de universele beeldende taal. Het is voor vertalers moeilijk genoeg equivalenten te vinden van woorden met meerdere betekenissen. Uit een vertaling wordt het gedicht mogelijkerwijze weer doorvertaald in een volgende taal. Met alle tragi-komische vertroebeling vandien. Zoals ik bij mijn vertalers duidelijkheid verwacht, eis ik ook van mezelf de helderheid om onder alle omstandigheden verstaanbaar te blijven voor de lezers.

De dichter zoekt ingangen tot verbroedering van gedachten: ‘kom zing en huil met mij’. Er is in de wereld al te veel onbegrip voor elkaars denkbeelden. Ik ben het aan de liefde voor mijzelf en de mijnen verplicht mijn verontwaardiging uit te spreken tegen haat en oorlog en moet iedere opkomende vlaag van woede keren in een golf van verdraagzaamheid. Ik probeer wat kapot gaat om me heen te sparen en te helen. Dichters bestaan voor het ondersteunen van eendere gevoelens van anderen en het helpen de ogen van de overigen te openen. In de strijd om redelijke vrede breng ik dagelijks op papier mijn stem uit voor onderling begrip bij mijn lezers.