Johanna Reiss
New York, New York!
‘Bevliegingen hier,’ zeggen we altijd, ‘beginnen in Californië.’ We noemen de mensen daar dan ook luchtkoppen. Of het nou een soort New Age-therapie is waarbij je op je lichaam geroffeld wordt om de stress eruit te slaan, bruine rijst als ontbijt geserveerd op bedjes zeewier, soya brokjes er bovenop, alles doen ze daarginds om fit te blijven. Misschien wel vanwege Hollywood. Ze hebben er zelfs vegetarisch hondevoer...
Niet dat wij in New York niet ons best doen om er verleidelijk een eeuwig jong uit te zien. Wij werken er aan op onze manier: electrisch. Bleek, gebukt onder de zorg of ze nou echt zijn of niet, hollen we langs trottoirs met gewichtjes in de hand. Soms zijn de ‘lopers’ zo oud dat je denkt: mijn God, die valt er zo meteen bij neer en in hoeverre raak ik daar dan bij betrokken? Welgestelde Newyorkers zijn lid van een Health Club waar voor veel geld (een lidmaatschap kost al gauw zo'n 1200 dollar per jaar) onder andere traplopen gesimuleerd wordt, iets wat mijn dochters en ontelbare andere mensen in hun armetierige gebouwen gewoon doen.
Sommige restaurants, the trendy ones, hebben zelfs aardappelschillen op het menu staan. Soms serveren ze die uitgeholde knapperige bootjes met een allerdunst voerinkje gesmolten kaas - magere. Dagelijks proppen we, alsof er een voedingsterrorist met een zweep bij staat, broccoli in onze mond. Als we president Bush waren, deden we daar niet aan mee. Die moest vroeger altijd broccoli van z'n moeder, zei hij op de televisie, en nou vindt-ie dat-ie zelf mag zeggen wat er in gaat.
Met of zonder leesbril lopen we de supermarkt door. Liever zonder bril natuurlijk, want het plaatst je zo gauw boven de veertig, ‘de heuvel over’. Nauwkeurig bestuderen we wat er nog meer in dat pakje of blik zit, behalve waar het om gaat. Kijk eens, hoeveel natrium wel. Nee hoor, dat vreet de winkelier zelf maar. Vetarm, ja, dat nemen we.
Is karnemelk ook goed? De zuivelindustrie zegt toch van wel? Uit een onafhankelijke studie is toch gebleken hoe jong, fit en wat al niet het ons maakt? Dan maar zes pakken mee naar huis. Je weet hoe het is: als je er iedereen over hoort, kun je dat spul voorlopig nergens meer vinden.
Geen kippepootjes meer, daar zit blijkbaar te veel cholesterol in. Hoe dat komt weten we ook niet. Lopen die kippen op cholesterol? Beter maar niet aan onze eigen benen denken... Zemelen, vooral veel zemelen. Dag en nacht, als het even kan, dan leef je makkelijk een jaar of wat langer. Hier, het staat op de havermoutverpakking. Nou raken we even in de war. Zat dat er altijd al in of bedoelen ze dat het er bijgevoegd is?
Als we een poos daarna horen dat 't allemaal toch niet zo was, dat je nog mag boffen dat je niet gestorven bent aan wat een minuut voor het nieuws nog zo goed voor je was, ‘hoe meer hoe beter’, staan we wat onzeker voor de ijskast. Zou zo'n lekker eitje, inclusief dooier
Auteursrechtelijk beschermd