Bzzlletin. Jaargang 20

[p. 77]

Theo van Baaren
Gedichten

Je handen dorstige vlinders
op zoek naar een fontein
van levende honing, verdwaald
in de schaduw van
mijn verwelkte slaap.

Onder de lange mouwen verborgen
van haar wijde japon
fladderden haar handen bang
als kleine dieren die de vluchtweg
naar het licht niet kunnen vinden.

(1986)

Het sombere vruchtvlees van je ogen
smeult wrang in een donkere hoek van de kamer.
Je speelt met een pop die zijn kop heeft verloren
en zingt hem in slaap op een bed van kranten.

In de onderwereld van mijn droom
wordt je mond een rode orchidee
en je handen tot de klauwen van
een engel die op aas loert in de nacht.

Aan je natte zolen kleeft
nog het geruis van de zee
en in mijn kamer liet je sporen na
die zachtjes glanzen in het zomerlicht.

Tussen de dolk van je vader op het toneel
en het hollende paard op straat
spande jij een regenboog van zang
zo sterk dat hij nog steeds te glanzen staat.

(1986)

[p. 78]

Nachtstad

Ik dwaal door een stad die niet bestaat
en zoek naar een huis waar ik heb gewoond.
Alle straten lijken bekend,
maar geen een past op de kaart
in mijn geheugen ingeprent.

Ik dwaal door een stad die dieper ligt
dan het bewust geheugen reikt,
waar alle mensen schimmen zijn
die zwijgend door de straten gaan
of samenscholen op een plein.

Ik dwaal door een stad in duisternis
met hier en daar een somber licht
en zoek of ik mijzelf herken,
maar alle zoeken blijft vergeefs,
want ik weet niet wie ik ben.

(18-6-1986)