Bzzlletin. Jaargang 17

[p. 47]

Ron Elshout
Petrarcaans

Hommage aan Laura

Hoe ontsluit ik haar nu
ze hier niet is

hinde bij een rivier
onaanraakbaar

kon je maar hier zijn
kan je dat?

wellicht door een getal
- veertien - ontstaat ze
krijgt gezicht, gestalte

-

Herinnering ziet het landschap, hitte,
haar gesmolten gezicht

smeedt wuivend koren: haar

het cliché van duizend jaar
- geen woord gewisseld

-

Omdat het rood op was
schrijft hij de vrouw blauw

de lijn van haar hals
koel, warmer dan vlees
afstand scheppend

zie: ze heft haar hand

haar ogen kijken weg

ongelezen blijft het boek

de rivier versnelt
nergens te overbruggen

-

Nadering - zichzelf vergetend
de vrouw ontketenend

zolang de dag afgekoeld
is, de schaduwen weg zijn

laat zien, laat horen
stem, gezicht -

- ochtendgloren

-

Onder toppen van vingers
voelt hij huid

schat de verte
een vogel schrikt

op

- winkelhaak

-

Nogmaals: die halslijn, de keel
- slijpsteen, vlijmend mes

stem verwaaiend in wind

bloed, groeve
- sluitsteen

-

[p. 48]

In de marge

Lezend verdwaalde zijn pen
in de kantlijn, de werkelijkheid

van de rots waaruit water
waarop de kerk, waarbij riet

hoe dan de vernietiging
toeslaat - reiger spiest vis -
wanneer hij zich bekent

geen spoor van huid
waar de scherven van een gezicht
zich terugvinden

hij schrijft één regel;

duidelijk leesbaar:

solitudo

Brief

Dichter die haar niet kent,
zoek die vrouw -
een beeld desnoods

niet in het geheime water
niet in wuivend maïs,
geef haar niet de kleuren
wit en blauw

‘Raak mij niet aan’

zoek waar de aarde
zich openlegt
in rode breuken, stof

bloedende rots

vuur dat niet dooft

Petrarca, kluizenaar

‘... dat de vrouw ter kerke schreed
terwijl de zon koper galmend over
het plein joeg lichtlist zweepslag
trof hem zoals later de slepende
hoef van de hinde aan de bron

toen echter had hij zich, gelauwerd
door pausen, begraven, gekluisterd
- gravend in de taal; herinnert hij

zich dag na dag het woord, haar naam
zich woord voor woord de dag...’