Bzzlletin. Jaargang 17

[p. 34]

A A.D. Hope
Gedicht

Australie

Een volk van bomen, naargeestig groen en troosteloos
In het gevechtstenue van deze eeuw
Bevlekt elke bergrug, lang-gerekte klauw
Van Sfinx of stenen leeuw, verweerd en broos.

Onterecht wordt zij een jong land genoemd:
Zij is het laatste der landen, het leegst,
Een vrouw net na de overgang, de borst
Nog zacht maar de schoot tot dorheid verdoemd.

Zonder architectuur, geschiedenis of zang--
De emoties en het bijgeloof van een jonger land--
Lopen haar rivieren leeg in een zee van zand,
Een stupide stroom, die, onmetelijk lang,

Haar monotone stammen verdrinkt van oost tot west.
Als zich daar tot slot de laatste mens begeeft
Is zijn trots niet dat hij leeft maar overleeft:
De laatste soort die de stervende aarde rest.

En haar vijf steden als wemelende zweren:
Elk zuigt haar uit: een uitgestrekt leeglopersland
Waar aan de rand van vreemde kusten afgedankt
Schuwe Europeanen welig tieren.

Toch zijn er zoals ik die van de thuiskomst dromen,
Weg van de jungle van het hedendaags denken,
En die het braakland van de geest zien wenken:
Hopend, als zieners nog uit de woestijnen komen,

Dat zulk een woest scharlaken op zal doemen
Als geen groen grasland durft--een geest die ontkomt
Aan de geleerde twijfel en waarbij het gekwek verstomt
Van beschaafde apen dat ze ginds beschaving noemen.

(Vertaling: Hisgen-van der Weel)