Bzzlletin. Jaargang 17

[p. 66]

Daan Cartens
Gedicht

Niets is er, niets,
de woorden al doodgedacht, vinger-
lengte wijd; vinger, arm, de brede tijd
van onze jeugd op een sokkel.
Nooit zijn er anderen, want niemand
wordt iemand behalve in dromen.

Niets blijft er, niets
dan de slaap die ons tot kinderen kust,
hoofdmannen in een heelal van speeltuinen
en diergaardes onder het donkerste bed.
Tot wij ontwaken en weten dat opgezet
ook een beweging is, maar zonder ontkomen.

Niets zijn we, niets
dan de steen zonder letters of woorden
die ons dekt in afgezet zand. Naamloos. Vergeten.
Een mot in de kraag van de jaren
gebleven en gedwee door het gat van de dag
naar de nacht ontvoerd en gekist.

Niets moeten we, niets.
Er is geen droom die leven heeft.
Er is geen kind dat slapend spreekt, dus:
glijd met het water tot de grond onder voeten verdwijnt,
want lopen leerden wij nooit; roei tot het eiland
der Vaderen, poeder de doden en vergeet en vergeet.