Bzzlletin. Jaargang 17

[p. 88]

Marijke van Hooff
Gedicht

Namiddag

Een man. Een vrouw. Een beeld
gedoopt in middagzon.
Een vredig tafereel.

Schijn echter bedriegt.
Licht valt te hard op tafel,
een plant verliest zijn blad,
geritsel belaagt de stilte.

Ze gaan nu naar de tuin
en noemen daar alle bloemen
alsof er een prijs voor staat.
De tuin zou groter moeten,
te snel zijn zij uitgepraat.

Een stem die de tijd verlegt,
blijft monotoon herhalen:
maagdepalm, ereprijs,
lelietje van dalen...

Het komt niet meer terecht.

Vrijdag de dertiende

Een buitenschilder struikelt juist
wanneer hij van zijn laatste trede stapt
en heeft geluk zijn houding nog te kunnen redden
voor de bijna wrede mooie vrouw die denkt
dat hij de ladder inschuift en verplaatst.
Zij is alweer voorbij en kijkt niet om op het moment
dat het gevaarte schrijlings uit zijn handen schiet.
Zij hoort immers geen klap omdat de ladder
neerkomt op de rug van kat met zwarte vacht
die er weer eens onderdoor moest om het lot te tarten